نقد و بررسي خوانش نيكلاس وايت از سعادت بر اساس مباني صدرايي

مفهوم «خوشبختي» همواره مورد توجه بيشتر نظام‌هاي فلسفي و اخلاقي بوده است. نيكلاس وايت در كتاب تاريخچۀ خوشبختي، ضمن ارائۀ ملاك هاي متفاوت فلاسفه در تعريف خوشبختي، سير تاريخي اين مفهوم را با نگاهي نقادانه واكاوي كرده است و در نهايت، آن را به عنوان راهنمايي كارآمد در به كارگيري اميال و اهداف گوناگون نمي يابد. وايت در اين اثر، مفهوم خوشبختي در آثار فلاسفۀ اسلامي، مانند ملاصدرا، را بررسي نكرده است و از آنجا كه نگرش ملاصدرا به سعادت و زندگي سعادتمندانه بر اساس مباني فلسفي وي، نگرشي متفاوت از ساير فلاسفه است، هدف نگارندگان در اين مقاله آن است تا نقد وايت بر معيارهاي متعارف سعادت را بر اساس مباني وجودمحور صدرايي بررسي كنند تا بتوانند پاسخي شايسته براي اين پرسش فراهم آورند كه آيا حقيقت سعادت در فلسفۀ صدرايي به‏وضوح تبيين شده است؟ يا آنكه اشكال‏هاي وارد بر ساير نظريه‏هاي سعادت بر اساس خوانش وايت بر اين نظريه نيز وارد هستند؟ در اين مقاله، با روش توصيفي – تحليلي، سعادت از نظر ملاصدرا و كارآمدي آن نسبت به معيارهاي سعادت از منظر ديگر فلاسفه تبيين شده است و يافته‏هاي پژوهش نشان مي‏دهد با توجه به مراتب مختلف وجودي و ظرفيت هاي متفاوت آدمي، مرتبه‏اي از سعادت براي همگان قابل دست‏يابي است.