ارائه الگويي براي توسعه اقتصادي مناطق محروم روستايي استان مازندران با رويكرد نظام نوآوري منطقه اي

در چند دههٔ اخير، همواره يكي از دغدغه هاي اصلي سياس تگذاران ملي و منطق هاي توسعهٔ روستايي بوده است، به خصوص توسعه در روستاهايي كه قابليت توسعه يافتگي دارند، ولي سطح توسع هيافتگي آن ها اندك است. اين امر ازيك سو براي تأمين نيازهاي اساسي و توزيع بهينهٔ منافع ناشي از توسعهٔ ملي مهم است و ازسوي ديگر از مهاجرت افراد از روستاها به شهرنشيني و عمدتاً حاشيه نشيني جلوگيري مي كند.هدف پژوهش حاضر، ارائه الگويي جهت توسعه اقتصادي مناطق محروم روستايي استان مازندران با رويكرد نظام نوآوري منطقه اي مي باشد. اين تحقيق از نظر هدف، كاربردي و از نظر شيوه گردآوري داده ها با توجه به ماهيت پژوهش، كيفي، توصيفي و از نوع پيمايشي بوده است. پژوهش حاضر يك مطالعه موردي است و جامعه پژوهش مناطق محروم روستايي استان مازندران بر اساس فهرست مناطق محروم و كمتر توسعه يافته در امور حمايتي در سال 1378 مي باشد. كه محققين كمك نهادهاي استاني متولي مانند استانداري مازندران، فهرست مزبور را به روزرساني نمودند و بر اساس وضعيت وجود به بيان چالشها و راهكارها بر اساس روش نظريه داده بنياد پرداختند. جهت گرداوري داده‌هاي پژوهش، ضمن بررسي جامع ادبيات توسعه روستايي، نظام نوآوري منطقه اي و الگوهاي مرتبط با معيشت پايدار، از طريق مصاحبه عميق با 43 نفر از خبرگان علمي و تجربي در حوزه هاي توسعه روستايي، اقتصاد مناطق محروم، نظام نوآوري منطقه اي و همچنين بيش از ده جلسه و نشست تخصصي با مسئولين استاني برگزار شد.. بر پايۀ يافته هاي تحقيق، مهم ترين راهكارها عبارت اند از: تقويت نقش و جايگاه نهادهاي مدني و شركت هاي تعاوني، توجه به اصلاح الگوي كشت و تسهيل مجوزهاي كسب و كار و جلوگيري از خوش نشيني به خصوص در مناطق محروم روستايي غرب استان.