تحليل مواضع حاميان آشوب‌‌هاي خياباني پاييز 1401 ايران، بر اساس نظريه بحران

در بررسي ناآرامي‎هاي 1401 ايران، ضمن تفكيك ميان معترض و اغتشاشگر، با هدف فهم علمي آنچه ازسوي حاميان آشوب‌ها طرح شد، نياز به تحليل مسائل بود. مخالفان تماميت‌خواه جمهوري اسلامي در داخل و خارج كوشيدند تا در اين هجمة كم‌سابقه، با بحراني خواندن وضعيت، خشم خياباني را به‌سمت مطلوب‌هاي جناح سياسي خود جهت‌دهي كنند. از اين ديدگاه با استفاده از نظرية بحران و با روشي تفسيري، به تحليل مضمون محتواي مواضع منتشرشده از ايشان در سه‌ماهة پاييز پرداختيم تا وضع اجتماعي ايران را در دستگاه فكري ستيهندگان ساختاري، بازشناسي كنيم. واكاوي نتايج چندماهة بيش از 100 كانال ارتباطي نشان مي‌دهد كه قاطبة عناصر اين جنبش، تداوم حاكميت ديني و بقاي ماهيت ارزشي نظام را مبدأ مشكلات تلقي كرده و سپهر مطلوب خود را در تحصيل حكومتي سكولار و هضم هويت ملي در مناسبات فرهنگ مدرن مي‎جويند؛ اجتماعي كه عاري از اسلوب‎ انقلابي‎گري، همگرا با ليبرال‌دمكراسي و درپي توسعة همه‌جانبه با شاخصه‎هاي سرمايه‌داري در جهان مدرن باشد.