مدل‌يابي ساختاري تأثير رهبري اخلاق‌گرا بر انزوا در محيط كار؛ آزمون نقش ميانجي جو رابطه‌اي و باور به خودكارآمدي

انزوا از پديده‌هاي شناخته‌شده در گفتمان لبة تاريك رفتار سازماني به شمار مي‌رود كه داراي آثار پيدا و پنهان فراوان و موجد سربرآوردن رفتارهاي انحرافي در محيط كار است كه مي‌بايست به انحاء مختلف از هويدا شدن آن استنكاف كرد. به همين سبب اين تحقيق با هدف بررسي تأثير رهبري اخلاق‌گرا بر انزوا در محيط كار با در نظر گرفتن نقش دو متغير ميانجي جو رابطه‌اي و باور به خودكارآمدي به انجام رسيده است تا به نقش احتمالي برخي از متغيرها در چارچوب مطالعات روان‌شناسي مثبت‌ پي برده شود. جامعة آماري اين تحقيق، كاركنان اداره كل ورزش و جوانان استان ايلام به تعداد 169 نفر هستند كه با توجه حجم جامعه كلية آنها به عنوان نمونه انتخاب شدند. براي جمع‌آوري داده‌ها، از پرسشنامه‌هاي استاندارد استفاده شد كه قابليت اعتبار، با روايي واگرا و همگرا و قابليت اعتماد به سؤال‌ها از طريق ضريب آلفاي كرونباخ، پايايي تركيبي و بارهاي عاملي مورد تأييد واقع شد. نتايج تحقيق نشان داد رهبري‌ اخلاق‌گرا بر انزوا در محيط كار تأثير معنادار و منفي و بر جو رابطه‌اي و باور به خودكارآمدي اثر معنادار و مثبت دارد. همچنين، اثر جو رابطه‌اي و باور به خودكارآمدي بر انزوا كاري، معنادار و منفي است. همچنين مشخص شد رهبري‌اخلاق‌گرا به طور مجزا از طريق دو متغير ميانجي جو رابطه‌اي و باور به خودكارآمدي بر انزوا در محيط كار اثر غيرمستقيم و منفي برجاي مي‌گذارد. در ادامه، اين ادعا كه در جامعة مورد مطالعه انزوا در محيط كار جاري و ساري است از طريق آزمون تي تك نمونه‌اي آزمون شد كه نتيجه حكايت جريان داشتن پديدة مذكور در ميان كاركنان دارد.