دما-فشارسنجي توده‌هاي گابرويي اواخر نئوپروتروزوئيك منطقه شتركوه، شمال طرود (جنوب شرق شاهرود) بر اساس شيمي پيروكسن و آمفيبول

منطقه مورد بررسي از سرزمين هاي پي سنگي ايران در جنوب شرق شاهرود، شمال طرود و در شمال پهنه ساختاري ايران مركزي است. مجموعه سنگ شناسي اين منطقه طيف گسترده اي از سنگ هاي آذرين و دگرگوني با تركيب هاي سنگي متنوع را شامل مي شود. توده هاي گابرويي مورد بررسي بخش كوچكي از اين مجموعه را تشكيل مي دهند و كاني هاي شاخص تشكيل دهنده ي آنها شامل پلاژيوكلاز (لابرادوريت و بايتونيت)، پيروكسن (در گروه كلسيمي و از نوع اوژيت و كلينوانستاتيت)، اوليوين (كريزوليت)، بيوتيت و آمفيبول (در گروه كلسيمي و از نوع پارگازيت و پارگازيت هورنبلند) هستند. با توجه به شيمي كاني ها، ماهيت ماگماي سازنده اين سنگ ها آهكي قليايي بوده و گريزندگي اكسيژن طي تشكيل و تبلور آنها  بالا بوده است. دماسنجي هاي انجام شده براي اين سنگ ها بيانگر توقف تبادل و تعادل نهايي كاني ها در دماهاي 900 تا 1200 درجه سانتي گراد براي پيروكسن و دماهاي 820 تا 990 درجه سانتي گراد براي آمفيبول است. فشارسنجي اين سنگ ها بر پايه مقدار آلومينيم كل آمفيبول (مقدار Altotal بين 2 تا 2.5) مقادير 6.52 تا 8.9 كيلوبار را براي كاني هاي پيروكسن، و 5 تا 7 كيلوبار را براي آمفيبول برآورد مي نمايد و اين شرايط معادل با تشكيل و تعادل نهايي آنها در اعماق حدود 23 تا 32 كيلومتري پوسته پاييني هستند.