اثرات بانك داري سايه بر ريسك بانكي با رويكرد كفايت سرمايه

هدف: بانكداري سايه نوعي واسطه مالي، اعتباري و نقدينگي است كه نقدينگي زيادي را با سرمايه كم از طريق تقويت اهرم هاي مالي جذب كرده كه در نهايت موجب بحران بازار سرمايه مي شود. ارتباط بين بانكداري سايه و ريسك بانكي دو ديدگاه وجود دارد: بانكداري سايه ريسك بانك ها را كاهش مي دهد و يا بانكداري سايه ريسك بانكي را افزايش مي دهد. هدف اين تحقيق بررسي اثرات بانك داري سايه بر ريسك بانكي با تمركز بر ديدگاه كفايت سرمايه در كشور ايران مي باشد.روش: براي اين منظور از داده هاي 23 صندوق سرمايه گذاري، 23 شركت  بيمه اي و 19 بانك و موسسه مالي اعتباري براي دوره زماني 1392 تا 1397 استفاده شده است. به منظور تجزيه و تحليل داده ها از روش ARDL استفاده شده است.يافته ها: يافته هاي تحقيق نشان داد كه شاخص نسبت كفايت سرمايه در صورت وجود بانكداري سايه بر ريسك بانك هاثر گذار بوده است. همچنين مشاهده شد كه ويژگي هاي خاص بانكي و شاخص هاي كلان اقتصادي بر ريسك بانك ها اثر گذار بوده است.نتيجه گيري: يافته هاي تحقيق نشان داد كه شاخص مربوط به بانكداري سايه اثرات معنادار بر ريسك پذيري بانكي در كشور ايران داشته است. ديگر يافته هاي تحقيق نشان داد كه شاخص هاي بانكي همانند اندازه بانك، نسبت وام ها، نسبت سپرده ها و استقلال هيئت مديره اثرات معنادار بر ريسك پذيري بانكي در كشور ايران داشته است. همجنين شاخص رشد اقتصادي به عنوان يك شاخص كلان اقتصادي اثرات معنادار بر ريسك بانكي دارند.دانش افزايي: با توجه به تحقيقات اندكي كه در اين زمينه انجام شده است، اين پژوهش وجود ارتباط تئوريك بين شاخص هاي اقتصادي و ريسك بانكي از لحاظ تئوريك را نشان مي دهد.