راهبردهاي عوامل محدود كننده مكالمه از ديدگاه مديران روابط عمومي

سازمان‌ها و نهادهاي مختلف از طريق روابط ‌عمومي‌ها مي‌توانند عملكرد خود را توسعه دهند و تداوم خود را تضمين كنند. عملكرد روابط‌ عمومي‌ها نيز نيازمند شكل‌گيري ارتباطات، يعني ايجاد و استفاده از زبان مشترك و برقراري تعامل‌‎هايي در سطوح مختلف فردي و جمعي است. اين در حالي است كه آن‌ها بيش از ساير افراد در سمت‌هاي مختلف در سازمان‌هاي مدرن با موانع محدودكننده مكالمه و راهبرد‌هاي مديريت آن مواجه هستند. بنابراين مسئله پژوهش حاضر اين است كه مديران روابط‌عمومي در ايران چگونه عوامل محدودكننده مكالمه را فهم، شناسايي و توصيف مي‌كنند و راهبردهاي مديريت اين عوامل از منظر مديران روابط‌عمومي چيست؟ چارچوب نظري پژوهش حاضر را نظريه مديريت هماهنگي معني از كرونن، نظريه‌ محدوديت‌هاي مكالمه فرهنگ‌ ـ ‌مبنا از مين‌سون كيم، نظريه‌ همسازي ارتباطات از گايلز، نظريه‌ اضطراب  ـ عدم قطعيت از ويليام گاديكانست، تشكيل مي‌دهد. اين مقاله با شيوه كيفي و با استفاده از روش تحليل مضمون براون و كلارك انجام گرفته است. نمونه‌گيري به شيوه هدفمند بوده و داده‌هاي پژوهش از طريق مصاحبه‌هاي نيمه‌ساختاريافته با 17 نفر از مديران روابط‌عمومي شاغل در سازمان‌ها و نهادهاي خصوصي، دولتي و خيريه جمع‌آوري شده است. تحليل داده‌ها نشان مي‌دهد كه مديران روابط‌عمومي تضاد منافع، خط‌كشي ميان خودي‌ها و ديگري‌ها و تفاوت پس‌زمينه را مهم‌ترين عوامل محدودكننده مكالمه برمي‌شمرند و براي مديريت اين عوامل از راهبرد‌هايي همچون برابرسازي موقعيت، قرباني كردن وسيله به نفع هدف، احتياط حداكثري، مديريت صحنه و مذاكره مؤثر استفاده مي‌كنند.