بررسي فرهنگي استعاره‌هاي ساختاري خشم در گويش دشتي

هدف از اين مطالعه بررسي ساختار مفهومي استعاره‌هايي است كه مقولۀ عاطفي خشم را در گويش روزمرۀ منطقۀ دشتي مفهوم‌سازي مي‌كنند. بنيان‌هاي نظري اين مطالعه در بررسي و تحليل استعاره‌ها رويكردي است كه ليكاف و جانسون (1980) دربارۀ ساختار مفهومي استعاره‌ها و همچنين كوچش (2005) درخصوص نقش الگوهاي فرهنگي در مفهوم‌سازي استعاري مطرح مي‌كنند. اين مطالعه از روشي بهره مي‌گيرد  كه استفانويچ (2006) تحت عنوان تحليل الگوي استعاري پيشنهاد مي‌دهد. بدين منظور از طريق گفت‌و‌‌گو با تعداد 45 نفر از گويشوران (40 ساله و بالاتر) منطقۀ دشتي و همچنين مشاهدۀ طبيعي رفتارهاي زباني گويشوران اين منطقه، عبارت‌هاي زباني‌اي كه ساختار مفهومي حوزۀ مقصد خشم را به دست مي‌دهند، فراهم شد و مورد بررسي و تحليل قرار گرفت. داده‌هاي به‌دست آمده از اين مطالعه نشان مي‌دهد كه هر چند ساختار مفهومي خشم در گويش دشتي عمدتاً تحت تأثير عواملي است كه مربوط به زمينه‌هاي مشترك همگاني است، با وجود اين، كاربرد حوزه‌هاي مبدأ متفاوت و تفصيل‌هاي متمايزي كه در موارد قابل توجهي از مفهوم خشم در اين گويش به دست داده مي‌شود، تأثير عواملي را به روشني نشان مي‌دهد كه از تجارب اقليمي و فرهنگي گويشوان اين منطقه برمي‌خيزد.