شورش ارسلان ارغون، سهم خواهي يا تصاحب قدرت

حاكميت سلجوقيان بر فلات ايران، بخش مهمي از گذشته اين سرزمين مي باشد. تركمانان سلجوقي با ساختاري قبيله اي موفق به شكست غزنويان گرديدند. سلطان طغرل متاثر از انديشه هاي حكومتداري اين ديوانسالاران به شيوه ملكداري متمركز متمايل گرديد. به تدريج جانشينان طغرل (آلپ ارسلان و ملكشاه) با هدايت ديوانسالاران ايراني تلاش هايي براي افزايش قدرت سلطان انجام دادند، اما اين شيوه حكومت، بخاطر ساختار قيبله اي و طرز تفكر آنان، مخالفاني نيز داشت. سران قبايل تركمان و امراي قبيله اي علاقه اي به از دست دادن آزادي و اختيار خود در مقابل سلطان نداشتند. تا زمان مرگ سلطان ملكشاه سلجوقي با وجود تسلط يافتن انديشه تمركز قدرت بر قلمرو سلجوقيان، اما مخالفان تمركز قدرت به صورت پنهاني در تكاپو بودند، چرا كه بعد از مرگ سلطان ملكشاه و شروع نزاع هاي جانشيني، امكان ورود آنان به عرصه قدرت فراهم گرديد. ارسلان ارغون يكي از فرزندان سلطان آلپ ارسلان بود كه بعد از مرگ سلطان ملكشاه شورشي را در خراسان براي رسيدن به اهداف خود برپا كرد. مسئله اصلي كه پژوهش حاضر با روش و رويكرد توصيفي- تحليلي با استناد بر منابع اصلي و سكه هاي مربوط به دوران ارسلان ارغون به دنبال يافتن پاسخي براي آن مي باشد متوجه اين موضوع است، كه ارسلان ارغون از شورش در مقابل بُركيارق چه هدفي را دنبال مي كرد؟ يافته هاي پژوهش حاضر نشان مي دهد ارسلان ارغون نه به دنبال تصاحب تاج و تخت بلكه هدف او تجزيه قلمرو سلجوقيان بزرگ و بدست آوردن قلمروي مستقل بوده است.