مقبوليت‌ بخشي به مديران و كارگزاران حكومتي بر پايۀ توصيه‌هاي اميرمؤمنان امام علي(عليه‌السلام)

زمينه و هدف: پذيرش مديريتِ سازمان از سوي كاركنان، مي‌تواند نقش سازنده‌اي در افزايش ضريب اعتماد عمومي و ميزان ارتباطات آنان با مديريت داشته باشد. از اين روي، توجه به مفهوم پذيرش يا همان مقبوليت در مطالعات سازماني، از اهميت شاياني برخوردار است. در پژوهش حاضر، با تأكيد بر نقش اين موضوع در مديريت سازمان، تلاش شد تا با شناسايي عوامل مؤثر بر مقبوليت بر پايۀ توصيه‌هاي امير مؤمنان امام علي (عليه‌السلام)، علل ايجاد و حفظ آن براي مديران و كارگزاران حكومتي معرفي شود.روش: اين پژوهش با رويكرد ديني در موضوعات مديريتي و با بهره‌گيري از روش تحليل مضمون، به‌عنوان يكي از روش‌هاي پركاربرد تحقيقات كيفي، با بررسي و مطالعۀ نامه‌هاي امام علي (عليه‌السلام) به كارگزاران حكومتي در كتاب شريف نهج‌البلاغه؛ در مرحلۀ نخست، 148 كد اوليه را استخراج و سپس مضمون آشكار و پنهان هر كد را مشخص كرده است. درنهايت، پس از حذف مضامين مشابه و تكراري، 61 مضمون در طبقه‌هاي جداگانه دسته‌بندي شد.يافته‌ها: يافته‌هاي پژوهش نشان داد كه مقبوليت بخشي به كارگزار نيازمند اهتمام به دو مؤلفۀ شئون فردي مشتمل بر صفات روحي و رفتارهاي اخلاقي و شئون اداري به معناي رفتارهاي اداري كارگزار است.نتيجه گيري: كارگزار حكومتي، براي دستيابي به مقبوليت، بايد از كُنشگري فردي و اداري توانمندي برخوردار باشد. بدين معنا كه از بُعد حقيقي و فردي، برخي صفات روحي و اخلاق عملي در رفتار او، همچون خوش‌رويي، تواضع، عدالت در رفتار و نيز، دوري از تنگ‌نظري، غرور و فريب‌كاري، در كنار ديگر شاخصه‌ها ضروري است؛ و از بُعد حقوقي به‌عنوان يك كُنشگر اداريِ توانمند، بهره‌مندي و نهادينه‌سازي برخي رفتارهاي اداري، مانند ثبات در تصميم‌گيري، شايسته گزيني، در دسترس كاركنان بودن، آزادي بيان و نقد در محيط كار و نيز، دوري از تملق‌گويي، تعصب و دسته‌بندي براي پيش بردن هدف‌ها، در كنار ديگر رفتارهاي سازنده اداري ضروري است.