تأثير هشت هفته تمرين هوازي بر بيان ژن MuRF1 در سلول‌هاي عضلۀ قلب موش‌هاي صحرايي نژاد ويستار با ديابت القايي

مقدمه: كارديوميوپاتي ديابتي يكي از عوامل خطرزاي اصلي براي عوارض قلبي- عروقي ديابت محسوب مي‌گردد كه مي‌تواند ناشي از آتروفي سلول‌هاي عضلۀ بافت قلب باشد. ژن MuRF1 به‌عنوان يكي از عوامل اصلي در آتروفي بافت قلب معرفي شده است. اين مطالعه به منظور تعيين اثر تمرين هوازي بر بيان ژن MuRF1 در سلول‌هاي عضلۀ قلب موش‌هاي صحرايي نژاد ويستار با ديابت القايي انجام شد. روش‌ها: در اين مطالعۀ تجربي 30 سر موش صحرايي نر نژاد ويستار با سن هشت هفته و ميانگين وزني 288 گرم به‌طور تصادفي به سه گروه 10 تايي شامل كنترل سالم، كنترل ديابتي وگروه تمرين هوازي تقسيم شدند. پروتكل تمريني به‌مدت 8 هفته تمرين هوازي تداومي شامل دويدن روي نوارگردان مخصوص جوندگان با شدت 60 تا 75 درصد Vo2max و به تعداد 5 روز در هر هفته اجرا شد. بيان ژن MuRF1 با استفاده از روش Real-Time PCR بررسي گرديد. يافته‌ها: در ابتدا القاء ديابت موجب افزايش آماري معني‌دار گلوكز سرم و بيان ژن MuRF1 در گروه كنترل ديابتي و گروه تمرين هوازي شد (05/0 P)، اما پس از هشت هفته تمرين منظم هوازي منجر به كاهش معنادار بيان ژن MuRF1 گروه تمرين ديابتي در مقايسه با گروه كنترل ديابتي شد (05/0 P). نتيجه‌گيري: به‌نظر مي‌رسد تمرين هوازي منظم با شدت متوسط كه منجر به كاهش گلوكز خون و نيز كاهش بيان ژني MuRF1 گرديد احتمالاً روندآتروفي بافت قلبي را نيز كند كرده است. هرچند مطالعات بيشتر براي تأييد اين نظريه احساس مي‌گردد.