بررسي بيان ژن‌هاي سيتوكين‌هاي پيش‌التهابي IL-6، IL-1β و TNF-α در بافت عصب سياتيك موش‌هاي صحرايي هيپرگليسمك پس از تجويز متفورمين و گاليك‌ اسيد

مقدمه: تحت شرايط هيپرگليسمي، فرآيندهاي التهابي با آسيب به اعصاب محيطي در بروز نوروپاتي دخيل هستند. اين مطالعه با هدف بررسي مقايسه‌اي اثرات ضد التهابي متفورمين (داروي سنتزي) با گاليك ‌اسيد (تركيب طبيعي) در شرايط هيپرگليسمي صورت گرفت. روش‌ها: براي القاي هيپرگليسمي به موش‌هاي صحرايي، استرپتوزوتوسين (STZ) با دوز mg/kg 60 به‌صورت داخل صفاقي تزريق شد. براي اين تحقيق موش‌ها در چهار گروه قرار گرفتند. دو گروه موش‌هاي كنترل سالم و هيپرگليسمي بودند كه دارويي دريافت نكردند. دو گروه ديگر، موش‌هاي هيپرگليسمي بودند كه به‌ترتيب، متفورمين با دوز mg/kg/day 300 و گاليك اسيد با دوز mg/kg/day 40 دريافت نمودند. در پايان دورۀ 8 هفته‌اي، موش‌ها را در تمام گروه‌ها بيهوش كرده و نمونه‌اي از عصب سياتيك براي سنجش ميزان بيان ژن‌هاي مربوط به سيتوكين‌هاي پيش التهابي IL-6، IL-1β و TNF-α، گرفته شد. آناليز داده‌ها توسط نرم‌افزار SPSS و مقايسۀ بين ميانگين داده‌ها توسط آناليز واريانس يك‌طرفه (one-way ANOVA) و آزمون تعقيبي Tukey صورت گرفت. يافته‌ها: القاي شرايط هيپرگليسمي به موش‌هاي صحرايي باعث افزايش بيان ژن‌هاي مربوط به سيتوكين‌هاي پيش‌ التهابي IL-6 (0.000 =P)، IL-1β (0.008 =P) و TNF-α (0.005 =P) شد، اما تجويز متفورمين و گاليك اسيد به موش‌هاي صحرايي هيپرگليسمي به‌مدت 8، ميزان بيان ژن‌هاي IL-6، IL-1β و TNF-α را كاهش داد (0.05 P˂ ). نتيجه‌گيري: گاليك اسيد همانند متفورمين، با ويژگي ضد التهابي خود، مي‌تواند براي بهبود عوارض ناشي از شرايط هيپرگليسمي به‌ويژه التهاب عصبي مؤثر واقع شود و اميد است در آينده براي بيماران ديابتي كاربرد باليني داشته باشد.