اثر ده هفته تمرين هوازي و مقاومتي بر سطح سرمي پنتراكسين-3، گرملين-1 و مقاومت به انسولين در مردان مبتلا به ديابت نوع دو

مقدمه: بيماري ديابت شيرين نوع دو همانند ساير بيماري‌هاي التهابي، موجب تغيير در سطوح نشانگرهاي ضدالتهابي مانند پنتراكسين-3 و پيش‌التهابي مثل گرملين-1 مي‌شود. هدف پژوهش حاضر مقايسۀ آثار 10 هفته تمرين هوازي و مقاومتي بر سطوح سرمي پنتراكسين-3، گرملين-1 و مقاومت به انسولين در مردان مبتلا به ديابت نوع دو بود. روش‌ها: در اين مطالعۀ نيمه‌تجربي، 29 مرد مبتلا به ديابت نوع دو در دامنۀ سني 25 تا 40 سال انتخاب و به روش تصادفي به سه گروه تمرين هوازي، تمرين مقاومتي و كنترل تقسيم شدند. برنامۀ تمرين گروه هوازي با شدت 55 تا 75 درصد ضربان قلب بيشينه و مقاومتي با شدت 55 تا 75 درصد يك تكرار بيشينه طي 10 هفته و سه جلسه در هفته اجرا گرديد. پيش و پس از دورۀ مداخله سطوح سرمي پنتراكسين-3، گرملين-1 اندازه‌گيري و شاخص مقاومت به انسولين نيز محاسبه شد. يافته‌ها: در هردو گروه تمرين هوازي (039/0 =P) و مقاومتي (019/0 =P) سطح سرمي پنتراكسين-3 در مقايسه با گروه كنترل افزايش معناداري داشت؛ اما بين دو گروه تفاوتي ديده نشد (703/0 =P). همچنين، سطوح سرمي گرملين- 1 و مقاومت به انسولين گروه‌هاي تمرين هوازي (به‌ترتيب؛ 022/0 =P و 040/0 =P) و مقاومتي (به‌ترتيب؛ 037/0 =P و 031/0 =P) نسبت به گروه كنترل كاهش معناداري را نشان داد؛ گرچه بين گروه‌هاي تمريني تفاوتي وجود نداشت (به‌ترتيب؛ 815/0 =P و 659/0 =P). نتيجه‌گيري: نتايج اين پژوهش نشان داد كه هر دو نوع تمرين هوازي و مقاومتي داراي آثار مشابهي در بهبود نشانگرهاي التهابي و مقاومت به انسولين بيماران مبتلا به ديابت نوع دو هستند.