تأثير تمرين تناوبي شديد بر بيان TCF7L2 كبدي و كنترل گلايسميك در رت‌هاي ديابتي نوع دو

مقدمه: TCF7L2 يكي از قوي‌ترين عوامل خطر ژنتيكي مرتبط با ديابت نوع دو است. هدف اين مطالعه بررسي تأثير 10 هفته تمرين تناوبي شديد بر بيان ژن TCF7L2 در سلول‌هاي كبدي موش‌هاي صحرايي ديابتي نوع دو بود. روش‌ها: در اين مطالعۀ تجربي 14 سر موش صحرايي نر نژاد ويستار با تزريق نيكوتين آميد-استرپتوزوتوسين به ديابت نوع دو مبتلا شدند و تصادفي در دو گروه تمرين (7 n=) و كنترل (7n= ) قرار گرفتند. گروه تمرين، برنامۀ تمرين‌هاي تناوبي شديد را به‌مدت10 هفته و 5 روز در هفته با دويدن روي تردميل اجرا كردند. 48 ساعت پس از آخرين جلسۀ تمريني، بيان ژن TCF7L2 در كبد، سطح گلوكز خون، انسولين، هموگلوبين گليكوزيله و مقاومت انسولين در هر دو گروه اندازه گيري شدند. تجزيه‌و‌تحليل داده‌ها با استفاده از آزمون تي مستقل در سطح 0.05 P انجام شد. يافته‌ها: پس از مداخلۀ ورزشي، بيان ژن TCF7L2 و سطح سرمي انسولين در گروه تمرين نسبت به گروه كنترل به ميزان معني‌داري بالاتر بودند (0.05 P ). سطح گلوكز خون، هموگلوبين گليكوزيله و مقاومت انسولين در گروه تمرين به ميزان معني‌داري پايين‌تر از گروه كنترل بودند (0.05 P ). نتيجه‌گيري: بر اساس اين يافته‌ها، به‌نظر مي‌رسد بهبود كنترل گلايسميك در پاسخ به تمرين‌هاي تناوبي شديد تا اندازه‌اي به كاهش گلوكونئوژنز ناشي از افزايش بيان TCF7L2 كبدي وابسته است.