تأثير خودشفابخشي بر دشواري تنظيم هيجان و شاخص قند خون بيماران مبتلا به ديابت نوع دو

مقدمه: ديابت نوع دو بيماري شايعي است كه با مشكلات روانشناختي همراه است. لذا هدف از اين پژوهش بررسي تأثير خودشفابخشي بر دشواري تنظيم هيجان و شاخص قند خون بيماران مبتلا به ديابت نوع دو است. روش‌ها: اين پژوهش از نوع نيمه آزمايشي با طرح پيش‌آزمون -پس‌آزمون همراه با گروه كنترل و پيگيري بود. جامعۀ آماري شامل افراد مبتلا به ديابت نوع دو بود كه به درمانگاه صديقه طاهره اصفهان در سال 1400 مراجعه مي‌كردند. تعداد 40 نفر به‌صورت نمونه‌گيري هدفمند انتخاب شدند و پس از انجام پيش‌آزمون، به‌طور تصادفي در دو گروه خودشفابخشي و كنترل قرار گرفتند. مداخلات خود شفابخشي لطيفي و مروي (1397) هفته‌اي يك جلسه 90 دقيقه‌اي به‌صورت آنلاين برگزار شد. پس از 12 جلسه از هردو گروه پس‌آزمون و سه ماه بعد آزمون پيگيري صورت گرفت. ابزار پژوهش پرسشنامۀ دشواري تنظيم هيجان گراتز و رومر (2004) و تجهيزات آزمايشگاهي براي اندازه‌گيري شاخص قند خون بود. براي تجزيه‌و‌تحليل داده‌ها از آزمون تحليل واريانس با اندازه‌گيري مكرر وآزمون تعقيبي بنفروني با استفاده از نرم‌افزار SPSS-24 استفاده شد. يافته‌ها: نتايج نشان داد خود شفابخشي باعث كاهش دشواري تنظيم هيجان و شاخص قند خون مي‌شود (0.05 P ) و اين نتايج در گذر زمان ادامه‌دار هستند (0.05 P ). نتيجه‌گيري: با توجه به نتايج مي‌توان گفت از درمان خودشفابخشي مي‌توان در مديريت ديابت نوع دو استفاده كرد.