شناسايي روش‌ هاي حكمراني مشاركتي و ابزارهاي اجتماعي فرهنگي آن با استفاده از رويكرد تحليل محتوا

حكمراني مشاركتي يكي از رويكردهاي موفق در مديريت عمومي و اداره جامعه است. اين رويكرد بسياري از چالش‌ها و معضلات جامعه را كاهش مي‌دهد و منجر به افزايش سرمايه اجتماعي مي‌شود. براي حل مسائل و معضلات پيچيده و چندلايه اجتماعي، دولت‌هاي موفق سخت تلاش مي‌كنند تا مشاركت مردم را بهبود بخشند. اما گاهي اوقات عدم شناخت روش‌ها و ابزارهاي مؤثر در اين رويكرد، باعث مي‌شود كه استفاده بهينه از آن صورت نگيرد. در اين مقاله روش‌ها و ابزارهاي حكمراني مشاركتي در حوزه اجتماعي فرهنگي مورد بررسي قرار مي‌گيرند. روش اين تحقيق، تحليل محتواست و با استفاده از اين روش ابتدا داده‌ها با كمك منابع كتابخانه‌اي و اينترنتي جمع‌آوري و بررسي شده است و سپس، با تحليل داده‌هاي جمع‌آوري شده، روش‌ها و ابزارهاي حكمراني مشاركتي استخراج شده است. در ادامه، با كمك 32 نفر از خبرگان و صاحبنظران دانشگاهي و سازماني اين حوزه، مؤلفه‌هاي مورد نظر با 17 شاخص و در دو مقوله اصلي روش‌ها و ابزارها شناسايي شده است. يافته‌ها نشان مي‌دهد، 8 روش رأي گيري، نظرسنجي و افكارسنجي، مشورت، تصميم‌گيري جمعي، توليد ادبيات مشترك، شبكه‌سازي و تيم‌سازي، اشتراك اطلاعات و كار جمعي از مهمترين روش‌هاي پياده‌سازي حكمراني مشاركتي بوده و 9 ابزار از قبيل: رسانه‌هاي اجتماعي، نوآوران اجتماعي، گروه‌هاي جهادي، سامانه انتقادات و پيشنهادات، پلتفرم‌هاي مجازي، متون آموزشي، هنر، امر به معروف و نهي از منكر و تشكيل جلسه از مهمترين ابزارهاي اجتماعي فرهنگي حكمراني مشاركتي در كشور مي‌باشد.