نفي به رسميت‌شناسي دانش‌آموزان از سوي معلمان و اولياي مدرسه (مطالعه‌اي درخصوص دانش‌آموزان دورۀ دوم مقطع متوسطۀ شهر تهران)

هدف: پژوهش حاضر در پي اين است كه به وضعيت و فعليتِ سطوح به‌رسميت‌شناسي دانش‌آموزان دورۀ دوم مقطع متوسطۀ شهر تهران از سوي معلمان و اولياي مدرسه، همراه با مفاهيم فرعي ملازم با آن، بپردازد. نظريۀ به‌رسميت‌شناسي هونت چارچوبي را براي فهم تجربۀ زيستۀ دانش‌آموزان فراهم مي‌كند كه ناظر بر روابطشان با معلمان و اولياي مدرسه است. روش مطالعه: در اين پژوهش پديدارشناسي تفسيري بود و انتخاب مشاركت‌كنندگان (13 نفر) با استفاده از روش نمونه‌گيري هدفمند با استراتژي حداكثر تغييرات و تكنيك مصاحبۀ عميق نيمه‌ساختاريافته انجام شده است. يافته‏ها: سه مضمون اصلي براي بيان تجارب زيستۀ دانش‌آموزان از داده‌ها استخراج شده است: «نظام شخصيتي معلمان و اولياي مدرسه»، «تبعيض» و «ترويج ايدئولوژي رسمي مذهب‌بنياد». تجارب منفيي صورت‌بندي‌شده ذيل مضمون «ترويج ايدئولوژي رسمي مذهب‌بنيادْ» بيشتر با سطوح دوم و به‌خصوص سوم بي‌احترامي نزد هونت در تناظرند و مجموعۀ تجارب منفي‌اي كه با مضامينِ «نظام شخصيتي اولياي مدرسه» و «تبعيض» از آن‌ها ياد كرديم شامل هر سه سطح بي‌احترامي در نظريۀ وي هستند. محبت‌نكردن به دانش‌آموزان و حمايت‌نكردن از آن‌ها، القاي احساسات منفي به دانش‌آموزان و نداشتن همدلي با آن‌ها همگي احساساتي هستند كه به سطح نخست بي‌احترامي اشاره دارند و زماني‌كه با مجبوركردن دانش‌آموزان به تبعيت از ايدئولوژي خاصي روبه‌رو هستيم، نفي هرگونه كثرت در ميان است كه همه مصداق بي‌احترامي در سطح دوم‌اند؛ و درنهايت ايدئولوژي مركزگرايي و همچنين تجويز نحوۀ مشخصي از زيست/ بودنْ بي‏احترامي در سطح سوم است. نتيجه‌‏گيري: يافته‌هاي اين پژوهش بيانگر اين است كه فرآيند به‌رسميت‌شناسي دانش‌آموزان در مدرسه مخدوش است و اين مي‌تواند باعث شود آ‌ن‌ها براي شناخت امر جمعي، به وجه عام، با مشكل مواجه شوند. درواقع مي‌توان مدرسه را اجتماعي در نظر گرفت كه مطالبۀ به‌رسميت‌شناسي در آن با اخلال مواجه است.