رابطه ساختاري سبك‌هاي دلبستگي ناايمن با آسيب به خود: نقش ميانجي تاب‌آوري و ذهني سازي

بنابر يافته‌هاي پژوهشي آسيب به خود در نوجواني، بيش از هر برهه‌ي تحولي ديگري اتفاق مي‌افتد. اين اختلال در كنار تحت تأثير قرار دادن كاركردهاي اجتماعي و تحصيلي، مي‌تواند خطرات جاني را در پي داشته باشد. اين پژوهش با هدف بررسي رابطه ساختاري سبك‌هاي دلبستگي ناايمن با آسيب به خود، با ميانجي‌گري تاب‌آوري و ذهني‌سازي انجام شد. روش پژوهش همبستگي بود. جامعه‌ي آماري شامل دانش‌آموزان متوسطه‌ي اول و دوم ناحيه‌ي يك آموزش و پرورش زاهدان در سال تحصيلي 1402-1401 بود. با روش نمونه‌گيري خوشه‌اي چند مرحله‌اي از بين دانش آموزان اين كلاس‌ها 305 دانش آموزي كه پس از تكميل پرسشنامه‌ي آسيب به خود (سانسون، 1998) نمره‌ي پنج يا بالاتر گرفتند به عنوان نمونه انتخاب شدند. براي جمع آوري داده‌ها از مقياس دلبستگي بزرگسالان(كولينز و ريد، 1990)، پرسشنامه‌تاب‌آوري (كونور و ديويدسون، 2003) و پرسشنامه ذهني‌سازي (ديميتروويچ، 2017) استفاده شد. داده‌ها با معادلات ساختاري وبا نرم افزارهاي AMOS23 و SPSS23 تحليل شدند. ارزيابي مدل نشان از برازش قابل قبول آن با داده‌هاي به دست آمده داشت. سبك‌هاي دلبستگي ناايمن با ميانجيگري تاب‌آوري و ذهني‌سازي اثرمعناداري بر آسيب به خود در نوجوانان داشتند(P 0/05). همچنين تاب‌آوري و ذهني‌سازي بر آسيب به خود تأثير مستقيم داشتند(P 0/05 ). نتايج پژوهش حاكي از آن است كه سبك‌هاي دلبستگي ناايمن به واسطه‌ي تاب‌آوري و ذهني‌سازي پيش‌بين قوي براي آسيب به خود در نوجواني باشد.با توجه به ارتباط معنادار متغيرهاي پژوهش با اين اختلال، پيشنهاد مي‌گردد با برگزاري كارگاه‌هاي آموزشي براي والدين، از انتقال بين نسلي سبك دلبستگي ناايمن و به تبع آن از آسيب به خود جلوگيري كرد.