سبك زندگي به‌ مثابۀ عامل ميانجي دين و سلامت

الگوهاي متنوعي براي تبيين پديده‌ها و روابط بين آنها به كار مي‌‌رود. يك نمونۀ رايج از اين الگوها، متغيرهاي مختلف را در قالب الگوي ميانجي به هم مرتبط مي‌‌سازد. بنابراين الگو، عامل ميانجي رابط بين دو متغير است و تبييني از چرايي و چگونگي ارتباط آنها به دست مي‌دهد. مسئلۀ پژوهش حاضر نيز ارائۀ تبييني نظام‌مند از رابطۀ دين و سلامت با استفاده از الگوي ميانجي است. طبق اين الگو، عامل سبك زندگي ميانجي بين دين و سلامت است و تأثيرگذاري آموزه‌هاي ديني بر وضعيت سلامت به صورت غيرمستقيم صورت مي‌گيرد. در اين تلقي، سبك زندگي ديني عاملي پيشگو براي سلامت و حاكي از زندگي سنجيده و در مدار آموزه‌هاي ديني است. برپايۀ همين تعهد است كه انتظار مي‌رود رفتارهاي سالم و فضيلت‌آميز از دين‌داران سر بزند و جامعۀ ديني و دين‌داران در زمرۀ سالم‌ترين افراد باشند. البته سلامت در نگرش ديني، منحصر به سلامت جسماني و رواني نيست، بلكه نوع سومي از سلامت موسوم به سلامت معنوي مطرح مي‌شود كه از رهگذر تجربيات وحدت‌بخش و تعهد به معنايي غايي در زندگي حاصل مي‌شود. به‌علاوه، ارزيابي عيني و به دور از افراط و تفريط درباب ارتباط دين و سلامت مستلزم در نظر داشتن «اما و اگرهايي» است كه بخش پاياني اين نوشتار بدانها اختصاص يافته است. گفتني است اين پژوهش به روش تحليلي ـ توصيفي نگاشته شده است.