امكان‌سنجي ضابطه‌مندي ازدواج موقت بر مبناي شاخصه‌هاي سبك زندگي اسلامي

در فقه اماميه ازدواج موقت از عقود مشروع بوده و علاوه بر مصالح و منافع، داراي احكام و آثاري ازجمله عدم لزوم رفع نيازهاي مالي و عاطفي زوجه است. عدم تبيين ضابطه‌مند حدودوثغور جواز و درنتيجه امكان سوءاستفاده از مشروعيت مطلق آن، موجب بازتاب‌هاي منفي و درنتيجه ايصال گزارش‌هاي متعددي از طرف كشورهاي مختلف اسلامي و غيراسلامي و ارجاع نامه‌ها توسط سازمان‌هايي همچون فرهنگ و ارتباطات اسلامي به دانشگاه‌ها جهت تعيين ميزان مشروعيت ازدواج موقت شده است. ازاين‌رو اين پژوهش با روش توصيفي-تحليلي به بررسي امكان ارائه ملاك براي سنجش جواز يا عدم جواز ازدواج موقت بر مبناي شاخصه‌هاي سبك زندگي اسلامي پرداخته و با جمع‌آوري داده‌ها از طريق اسنادي، به تبيين عرصه‌ها و معيارهاي همسو و متعارض ازدواج موقت با سبك زندگي اسلامي پرداخته است. يافته‌ها حاكي از آن است كه ازدواج موقت نمي‌تواند به‌طور مطلق محكوم به جواز باشد؛ بلكه امكان ضابطه‌مندي بر اساس شاخصه‌هاي سبك زندگي اسلامي را دارد و درجايي كه مؤلفه‌هاي سبك زندگي اسلامي با جواز ازدواج موقت در تغاير باشد بايسته است كه جواز ازدواج موقت محدود شود. نتيجه اينكه با درنظرگرفتن شرايط، شاخصه‌ها و قابليت نوسان حكمي ازدواج موقت ميان وجوب تا حرمت، لازم است قوانين و به‌تبع آن فرهنگ جامعه اسلامي در راستاي تحقق كاركرد ازدواج موقت مشمول تغييرات پيشنهادي گردد.