بررسي ارتباط بين جهت‌گيري مذهبي بيماران و اعتماد به پرستاران در بيمارستان‌هاي منتخب دانشگاه علوم پزشكي تهران (۱۴۰۲)

مقدمه: بنيان شكل‌گيري ارتباط مؤثر بين پرستار و بيمار، برقراري رابطۀ مبتني بر اعتماد است. اعتماد بيمار به پرستار، موجب پذيرش بهتر اقدامات درماني و تسريع فرآيند بهبودي، مي شود. يكي از عوامل مؤثر، در تصميم گيري ها و نگرش افراد به جهان پيرامون، جهت‌گيري مذهبي است. جهت‌گيري مذهبي، شامل اعتقادات دروني افراد و گرايش آن ها به انجام اعمال مذهبي مي باشد. اين پژوهش، با هدف بررسي ارتباط بين جهت‌گيري مذهبي بيماران و اعتماد به پرستاران، در بيمارستان هاي منتخب دانشگاه علوم پزشكي تهران( ۱۴۰۲)، انجام شد. روش كار: پژوهش حاضر، از نوع توصيفي - تحليلي بود كه (آذر تا اسفند ماه ۱۴۰۲)، بر روي ۳۵۰ نفر از بيماران بستري در بيمارستان‌هاي امام خميني(ره) و شريعتي، وابسته به دانشگاه علوم پزشكي تهران، با روش نمونه‌گيري در دسترس انجام شد. جهت جمع‌آوري داده‌ها، از پرسشنامۀ اطلاعات جمعيت‌شناختي، مقياس اعتماد مددجو به پرستار و پرسشنامۀ جهت‌گيري مذهبي، استفاده گرديد. داده‌ها، با استفاده از آمارهاي توصيفي (ميانگين، درصد و فراواني) و استنباطي (ضريب همبستگي پيرسون)، به‌وسيلۀ نرم‌افزار SPSS نسخۀ ۲۶، تحليل شدند كه سطح معناداري داده‌ها، ۰.۰۵ P در نظر گرفته شد. يافته‌ها: ميانگين نمرۀ اعتماد بيماران، به پرستاران برابر ۹۳/۳±۶۹/۱۵ و ميانگين نمرۀ جهت‌گيري مذهبي ۹۸/۱۰±۴۶/،۵۳ بود. بر اساس نتايج حاصل از آزمون همبستگي پيرسون، ارتباط مستقيم و معناداري بين نمرۀ اعتماد بيمار به پرستار، با جهت‌گيري مذهبي مشاهده شد. (P 0/001,r=0/76)نتيجه گيري: نتايج اين پژوهش، ضرورت توجه پرستاران، به ارزيابي بيماران از نظر ارزش‌ها و اعتقادات ديني را نشان مي‌دهد. بيماراني كه از ديدگاه جهت‌گيري مذهبي، در سطح پايين‌تري هستند، اعتماد كمتري به پرستاران دارند. افزودن مراقبت‌هاي معنوي، به مداخلات پرستاري و ارتقاي جهت‌گيري مذهبي بيماران، مي‌تواند راهكاري مؤثر، در جهت ارتقاي اعتماد به پرستاران، باشد.