رابطۀ ديسترس اخلاقي با جوّ اخلاقي سازماني پرستاران بيمارستان آموزشي سيدالشهداي اصفهان(1399)

مقدمه: ديسترس اخلاقي و جوّ اخلاقي سازماني، دو مفهوم مهم و تأثيرگذار بر پرستاران است. هدف از اين پژوهش، بررسي ارتباط بين ديسترس اخلاقي، با جوّ اخلاقي سازماني در پرستاران بخش سرطان، بود. روش كار: اين پژوهش مقطعي،  از نوع توصيفي- تحليلي است كه در بخش‌هاي سرطان بيمارستان سيدالشهداي اصفهان(1399)، انجام شده است. در اين تحقيق، پرستاران شاغل در بخش هاي سرطان، به روش سرشماري، مورد بررسي قرار گرفتند. داده‌ها با استفاده از سه پرسشنامۀ اطلاعات دموگرافيك، جوّ اخلاقي سازماني بيمارستان و ديسترس اخلاقي هامريك( 2012)، جمع اوري شد. يافته‌ها: داده هاي 214 نمونه، وارد مطالعه شدند كه ميانگين نمرۀ فراواني ديسترس اخلاقي پرستاران مورد مطالعه 0/51 ± 1/87، ميانگين نمرۀ شدت ديسترس اخلاقي 0/62 ± 2/16 و ميانگين نمرۀ كل جوّ اخلاقي پرستاران15/15 ± 86/64، بود. داده‌ها نشان داد كه ميان نمرۀ فراواني، شدت و نمرۀ كل ديسترس اخلاقي پرستاران، با نمرۀ كل جوّ اخلاقي و با حيطه‌هاي  5گانۀ آن (پرستاران، بيماران، مديران و سرپرستاران، پزشكان و بيمارستان) ارتباط معنادار و معكوسي وجود دارد. نتيجه گيري: براساس نتايج به دست آمده، ارتباط معناداري ميان ديسترس اخلاقي پرستاران بخش‌هاي سرطان، با جوّ اخلاقي وجود دارد؛ به عبارت ديگر، هر چه جوّ اخلاقي سازماني درك شده از ديدگاه پرستاران، نامطلوب‌تر باشد، شدت ناراحتي اخلاقي درك شدۀ آن ها بيشتر است.