تأثير برنامۀ توانمندسازي رواني و اجتماعي مبتني بر تلفن همراه بر كيفيت زندگي مراقبان خانوادگي بيماران مبتلا به اختلال مزمن روان: يك مطالعۀ نيمه تجربي

مقدمه: مراقبت از بيمار مبتلا به اختلال رواني مزمن، كاري سخت و طاقت فرسا است كه مراقبان خانواده را با انواع مشكلات رواني و اجتماعي، مواجهه مي كند و در نهايت كيفيت زندگي اين افراد را كاهش مي دهد. اين پژوهش با هدف تعيين تأثير اجراي برنامۀ توانمندسازي رواني و اجتماعي مجازي، بر كيفيت زندگي مراقبان خانواده، با اختلالات رواني مزمن، انجام شد.روش كار: اين پژوهش از نوع نيمه تجربي است كه با گروه كنترل، طرح پيش آزمون و پس آزمون، انجام شده است؛ چنانچه بر روي 70 مراقب خانوادۀ بيماران مبتلا به اختلالات رواني مزمن، در مراكز آموزشي- درماني فارابي و نور اصفهان، صورت گرفت. شركت كنندگان در اين پژوهش، به روش نمونه گيري در دسترس، انتخاب نمونه گيري در مدت زمان 3 ماه ( اسفند ماه 1400 تا ارديبهشت ماه 1401)، انجام شد. داده ها با استفاده از فرم اطلاعات دموگرافيك و پرسشنامۀ خلاصه شدۀ كيفيت زندگي سازمان بهداشت جهاني، قبل، بلافاصله و يك ماه پس از مداخله، جمع آوري گرديد. گروه آزمايش، برنامۀ توانمندسازي رواني و اجتماعي را در 8 جلسه و 4 هفته، به صورت مجازي در پيام رسان وات ساپ، دريافت كردند. داده ها در نرم افزار اس پي اس اس نسخۀ 20 ، با استفاده از آزمون تي مستقل و آنووا، مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت.يافته‌ها: بين ميانگين نمرات ابعاد مختلف كيفيت زندگي در سه مرحلۀ قبل، بلافاصله بعد و يك ماه پس از مداخله در گروه آزمون، تفاوت آماري معنا‌داري وجود داشت؛(0/05 p) اما بين موارد فوق درسه مرحلۀ قبل، بلافاصله و يك ماه پس از مداخله در گروه كنترل، تفاوت آماري معناداري وجود نداشت.(0/05 p) اختلاف ميانگين، در تمام ابعاد كيفيت زندگي قبل و بلافاصله بعد از مداخله در گروه آزمون 10/66±30/05 و اختلاف ميانگين تمام ابعاد كيفيت زندگي قبل و يك ماه بعد از مداخله در گروه آزمون  7/21±20/83،  بود.نتيجه‌گيري: برنامه‌هاي مجازي توانمندسازي مبتني بر تلفن همراه و در بستر پيام رسان ها مي تواند، در ارتقاي كيفيت زندگي مراقبان خانوادگي بيماران مبتلا به اختلال مزمن روان، مؤثر باشد.