واكاوي مفهوم شهر هوشمند؛ بر اساس ايده «حقِ داشتن شهر» هانري لوفور و ديويد هاروي‌

معمولاً از بعد فناورانه، سيستمي، و مديريتي هيجان و خوش‌بيني خاصي در مورد پتانسيل‌هاي شهر هوشمند براي داشتن يك شهر كاراتر و پايدارتر وجود دارد ولي از جوانب اجتماعي و شهروندي ملاحظات و نگراني‌هاي اخلاقي-اجتماعي متعددي در مورد پيامدهاي پياده‌سازي شهر هوشمند مطرح مي‌شوند. اين نوع نحوه ورود به بحث و فكر درمورد شهر هوشمند گرچه يكسره نادرست نيست به نظر ما فهم چندان دقيقي از چيستي شهر هوشمند بدست نمي‌دهد. چراكه شهر هوشمند را گسيخته و جدا از تحولات و جريان‌هاي نظري/تاريخي شهرگرايي درنظر مي‌گيرد. براي پاسخ به اين سوال كه شهر هوشمند چيست (يا چگونه بايد باشد) و چه نسبتي با شهروندان دارد (يا بايد داشته باشد) لازم است مفهوم شهر و هوشمندي را در درون شهرگرايي معاصر مورد واكاوي قرار دهيم. در اين مقاله مي‌كوشيم تا چارچوبي مفهومي براي شهر هوشمند را در چهارچوب‌هاي شهرگرايي معاصر و به طور خاص مبتني بر مفهوم حقِ داشتن شهر هانري لوفور و ديويد هاروي ارائه دهيم. هدف مقاله اين است كه دريابد حق داشتن شهر هوشمند چه جوانب و مولفه‌هايي دارد.