تأثيرپذيري افلاطون از آموزه‌هاي اورفئوسي و فيثاغوري در اسطوره ارابه‌ بالدار

روش پژوهش حاضر توصيفي-تحليلي است. افلاطون در ديالوگ فايدروس تلاش مي‌كند تا با درهم‌آميختنِ فلسفه و اسطوره دركِ رويكرد خود در باب روح، و تلاش آن براي دستيابي به صور، معرفت و عشق را براي مخاطب خود هموار سازد. با توجه به اسطوره ارابه بالدار در فايدروس و مقايسه جزئيات آن با تفكر اورفئوسي و فيثاغوري پاسخ به اين پرسش‌ها اهميت دارد كه تا چه حد افلاطون در بيان برخي از عناصر چون دوگانگي وجود انسان، هبوط و تناسخ در قالب‌هاي مختلف، و نيز علت فراموشي و چگونگي يادآوري صور تحت تأثير آموزه‌هاي اين سنن بوده است؟ چگونه روح جايگاه الهي خود را از دست مي‌دهد و گرفتار چرخه تناسخ مي‌شود؟ چه تشابه و تفاوتي ميان روح انساني و الهي وجود دارد؟ و نقش حافظه و يادآوري صور در رهايي روح چيست؟ از‌اين‌رو، در ضمن توضيح اسطوره ارابه بالدار، به هدف افلاطون از بيان آن و وجه تشابه و تفاوت عناصر معرفت‌شناختي و فرجام‌شناختي اسطوره مزبور با آموزه‌هاي اورفئوسي و فيثاغوري پرداخته مي‌شود.