مقايسه اثربخشي درمان شناختي رفتاري و درمان هيجان‌مدار بر خودپنداره بدني و تحمل پريشاني زنان مبتلا به بيماري كرونر قلبي

هدف پژوهش حاضر مقايسه اثربخشي درمان شناختي رفتاري و درمان هيجان‌مدار بر خودپنداره بدني و تحمل پريشاني زنان مبتلا به بيماري كرونر قلبي بود. پژوهش حاضر نبمه ‌آزمايشي با طرح پيش‌آزمون - پس‌آزمون با گروه كنترل و دوره پيگيري دو ماهه بود. جامعه آماري تمامي زنان مبتلا به بيماري كرونر قلبي مراجعه‌كننده به مركز تخصصي بيمارستان شهيد لواساني تهران در تابستان سال ۱۴۰۰ بودند كه به روش داوطلبانه 45 نفر انتخاب و به صورت تصادفي دردو گروه آزمايش و گواه جايگذاري شدند. از پرسشنامه هاي خودپنداره بدني مارش و همكاران (1994،PSDQ) و تحمل پريشاني سيمونز و گاهر (DTS، ۲۰۰۵) استفاده شد. گروه آزمايش اول در ده جلسه ۹۰ دقيقه‌اي و گروه آزمايش دوم در 9 جلسه 90 دقيقه‌اي تحت مداخله قرار گرفتند. جهت تحليل داده‌ها از آزمون تحليل واريانس اندازه‌گيري مكرر استفاده شد. نتايج نشان داد بين گروه‌ها در پس آزمون و پيگيري خودپنداره بدني و تحمل پريشاني تفاوت معناداري وجود دارد (p 0.05). نتايج نشان داد درمان شناختي رفتاري بر تحمل پريشاني اثربخش تر بود و بين دو درمان در خودپنداره بدني تفاوت معنادار مشاهده نشد (p 0.05). در نتيجه به دليل تأثير بيشتري كه درمان شناختي رفتاري برتحمل پريشاني دارد مي‌تواند به تنهايي و يا با درمان مكمل در تحمل پريشاني در زنان مبتلا به بيماري عروق كرونر مؤثر باشد.