مطالعه تأثير سرمايه اجتماعي بر گرايش به خودكشي

خودكشي به معناي پايان بخشيدن به حيات اجتماعي و نشان از كاهش ارزش انساني و اوج رنج بشري است. سرمايه اجتماعي نقشي پيشگيرانه و بازدارنده در برابر خودكشي دارد. هدف اصلي پژوهش مطالعه تأثير سرمايه اجتماعي بر گرايش به خودكشي با تكيه‌بر فراتحليل پژوهش‌هاست. روش پژوهش از نوع فراتحليل كمي (CMA2)؛ واحد تحليل آن مقاله و رساله‌هاي منتشرشده در بازه زماني 1385 الي 1402 است كه با استفاده از پايگاه علمي نورمگز، مگ‌ايران و ايران داك؛ تعداد 48 سند به‌عنوان جامعه آماري شناسايي و بعد از غربالگري (ارزيابي شرايط ورود و خروج جهت تحليل)؛ 26 مورد از پژوهش (حجم نمونه) در فرايند مطالعه باقي ماندند. روش آماري موردبررسي d كوهن و f فيشر و روش نمونه‌گيري از نوع تعمدي-غيراحتمالي است. نتايج نشان مي‌دهد سرمايه اجتماعي با گرايش به خودكشي رابطه معكوس و معني‌داري داشته و مقدار ضريب تأثير آن 0.38- است. همچنين رابطه انسجام اجتماعي (0.18-)؛ حمايت اجتماعي (0.20-)؛ اعتماد اجتماعي (0.31-) و مشاركت اجتماعي (0.17-)؛ با گرايش به خودكشي معني‌دار و معكوس بوده است. بر اين اساس، با تقويت و بازآفريني مجدد سرمايه اجتماعي در سطح كلان، ميانه و خرد مي‌توان از گرايش به خودكشي در استان‌هاي كشور؛ پيشگيري نمود.