مقايسه اثربخشي موسيقي‌درماني و درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر احساس تنهايي اجتماعي - عاطفي سالمندان مبتلا به ديابت نوع دو

هدف پژوهش حاضر مقايسه اثربخشي موسيقي‌درماني و درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر احساس تنهايي اجتماعي - عاطفي سالمندان مبتلا به ديابت نوع دو بود. روش پژوهش نيمه‌آزمايشي با طرح پيش‌آزمون - پس‌آزمون و گروه كنترل با دوره پيگيري دو ماهه بود. جامعه پژوهش حاضر شامل كليه سالمندان شهر تهران بود كه در سال 1400 به مراكز بهداشتي و درماني شرق تهران مراجعه نموده و مبتلا به بيماري ديابت از نوع 2 بودند. تعداد 45 نفر به شيوه هدفمند انتخاب و با گمارش تصادفي در دو گروه آزمايش و يك گروه گواه قرار گرفتند. ابزار پژوهش پرسشنامه احساس تنهايي اجتماعي - عاطفي بزرگسالان دي‌توماسو و همكاران (SELSA-S، 2004) بود. مداخله موسيقي‌درماني زاده محمدي (1384) در 12 جلسه 90 دقيقه‌اي و درمان پذيرش و تعهد هيز و همكاران (2006)، در 8 جلسه 90 دقيقه‌اي به‌صورت گروهي براي گروه آزمايش اول و دوم اجرا شد. داده‌ها با بهره‌گيري از تحليل واريانس آميخته تجزيه‌وتحليل شدند. نتايج نشان داد بين گروه‌ها در پس‌آزمون و پيگيري احساس تنهايي اجتماعي - عاطفي سالمندان تفاوت معناداري وجود دارد (0.05 P). همچنين درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر احساس تنهايي اجتماعي - عاطفي تأثير معناداري داشته است (0.05 P)، اما موسيقي‌درماني بر احساس تنهايي اجتماعي - عاطفي تأثير معناداري نداشته است (0.05 P). بنابراين مي‌توان گفت فقط درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر احساس تنهايي تاثير معنادار داشته است.