اثربخشي درمان پذيرش و تعهد بر تكانشگري و نشخوارفكري مشترك در دانشجويان داراي افكار خودكشي

هدف اين پژوهش تعيين اثربخشي درمان پذيرش و تعهد بر تكانشگري و نشخوارفكري مشترك در دانشجويان داراي افكار خودكشي بود. روش پژوهش نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون_پس آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري شامل تمامي دانشجويان دانشگاه آزاد اسلامي واحد اردبيل در سال تحصيلي1402-1401بودند كه 39 نفر به روش نمونه گيري هدفمند انتخاب و به صورت تصادفي در دو گروه آزمايش (19 نفر) و كنترل (20 نفر) جايگزين شدند. گروه آزمايش هشت جلسه ي 75 دقيقه اي و هفته اي يك جلسه تحت درمان پذيرش و تعهد قرار گرفتند. ابزارگردآوري داده ها شامل مقياس افكار خودكشي (BSSI، بك و استير، 1991)، پرسشنامه نشخوار فكري مشترك (CRQ، روز، 2002) و پرسشنامه تكانشگري بارات (BIS-11، پاتون و همكاران، 1995) بود. تجزيه و تحليل داده ها با آزمون تحليل كواريانس چندمتغيره (MANCOVA) انجام شد. براساس يافته ها با كنترل اثر پيش آزمون بين ميانگين پس آزمون نشخوار فكري مشترك و تكانشگري (و مولفه هاي آن ها) در دو گروه درمان پذيرش و تعهد و گواه تفاوت معناداري در سطح 0.01 وجود داشت. با استناد به اين يافته هاي مي توان نتيجه گرفت كه درمان پذيرش و تعهد يك روش روان درماني مناسب براي كاهش تكانشگري و نشخوارفكري مشترك در دانشجويان داراي افكار خودكشي مي باشد.