نقش ميانجي شرم در رابطه سبك هاي والدگري و علائم شخصيت خودشيفته در دانشجويان

هدف پژوهش حاضر بررسي نقش ميانجي شرم در رابطه سبك هاي والدگري و علائم شخصيت خودشيفته در دانشجويان بود. روش پژوهش حاضر توصيفي_همبستگي از نوع مدل يابي معادلات ساختاري بود. جامعه آماري را دانشجويان دانشگاه تبريز در سال تحصيلي 1401-1402 تشكيل دادند. تعداد 300 نفر به روش نمونه گيري خوشه اي به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه شخصيت خودشيفته_16 (NPI-16) آمز و همكاران (2006)، پرسشنامه اقتدار والديني (PAQ) بوري (1991) و مقياس شرم دروني شده (ISS) كوك (1993) بود. از تحليل معادلات ساختاري براي تحليل داده ها استفاده شد. نتايج بيانگر برازش مطلوب مدل پژوهش بود. نتايج بيانگر برازش مطلوب مدل پژوهش بود. يافته ها نشان داد كه والدگري سهل گير (0.01=P)، والدگري مستبد (0.004=P) و شرم (0.004=P) اثر مستقيم معناداري بر شخصيت خودشيفته دارند و والدگري سهل گير (0.01=p) و مقتدر (0.003=P) نيز اثر مستقيم معناداري بر شرم دارند و فقط اثر مستقيم والدگري مستبد بر شرم معنادار نبود (0.05 P). والدگري سهل گير (0.005=P) و مقتدر (0.002=P)  اثر غير مستقيم معناداري بر شخصيت خودشيفته داشتند، اما والدگري مقتدر اثرغيرمستقيم معناداري را نشان نداد (0.05 P). اين نتايج نشان مي دهد كه شرم نقش ميانجي معناداري در رابطه والدگري سهل گير و مقتدر با علائم اختلال شخصيت خودشيفته در دانشجويان دارد.