اثربخشي برنامه مبتني بر رفتاردرماني خانواده‌محور بر كاهش شدت نشانگان و استرس فرزندپروري والدين دانش‌آموزان مبتلا به نقص توجه/بيش‌فعالي

پژوهش حاضر با هدف تعيين اثربخشي برنامه مبتني بر رفتاردرماني خانواده‌محور بر كاهش شدت نشانگان و استرس فرزندپروري والدين دانش‌آموزان مبتلا به نقص توجه/بيش‌فعالي انجام شد. روش پژوهش حاضر نيمه‌آزمايشي با طرح پيش‌آزمون-پس‌آزمون و گروه كنترل با دوره پيگيري دوماهه بود. جامعه آماري پژوهش حاضر را تمامي والدين و دانش‌آموزان داراي نقص توجه/بيش‌فعالي مراجعه‌كننده به مراكز مشاوره آموزش و پرورش شهر تهران در سال 1402-1401 تشكيل دادند. از بين آنها 30 نفر از والدين دانش‌آموزان داراي نقص توجه/بيش‌فعالي به شيوه هدفمند انتخاب و به‌طور تصادفي در دو گروه آزمايش (15 نفر) و كنترل (15 نفر) گمارده شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه استرس والدگري آبيدين-فرم كوتاه (1995،PSI-SF ) و پرسشنامه كانرز والدين گويت و همكاران (1۹78،CPRS ) بود. برنامه مبتني بر رفتاردرماني خانواده‌محور در 12 جلسه 90 دقيقه‌اي هفته‌اي دو بار به‌صورت گروهي براي گروه آزمايش اجرا شد. درحالي‌كه كه گروه كنترل مداخله‌اي دريافت نكرد. داده‌ها با بهره‌گيري از تحليل واريانس با اندازه‌گيري مكرر تجزيه‌وتحليل شدند. نتايج نشان داد بين گروه‌ها در پس‌آزمون و پيگيري شدت نشانگان و استرس فرزندپروري والدين تفاوت معناداري وجود دارد (0.05 P)، و برنامه مبتني بر رفتاردرماني خانواده‌محور داراي ماندگاري اثر در دوره پيگيري بود (0.05 P). درنتيجه برنامه مبتني بر رفتاردرماني خانواده‌محور مي‌تواند به‌عنوان روشي كارآمد در كاهش شدت نشانگان و استرس فرزندپروري والدين دانش‌آموزان مبتلا به نقص توجه/بيش‌فعالي مورد استفاده قرار گيرد.