مقايسه‌ اثربخشي آموزش گروهي مهارت‌هاي مثبت انديشي و مديريت استرس مبتني بر رويكرد شناختي-رفتاري بر تاب‌آوري و اشتياق تحصيلي دانش‌آموزان دختر داراي اضطراب امتحان

پژوهش حاضر با هدف مقايسه اثربخشي آموزش گروهي مهارت‌هاي مثبت‌انديشي و مديريت استرس مبتني بر رويكرد شناختي-رفتاري بر تاب‌آوري و اشتياق تحصيلي دانش‌آموزان دختر داراي اضطراب امتحان  انجام شد. اين پژوهش از نوع نيمه‌آزمايشي با طرح پيش‌آزمون-پس‌آزمون-‌گواه و پيگيري دوماه بود. جامعه آماري شامل تمامي دانش‌آموزان دختر دوره اول متوسطه شهر فارسان در سال تحصيلي 1402-1401 بود كه از ميان آن‌ها، 60 نفر دانش‌آموزان با اضطراب امتحان به‌صورت هدفمند انتخاب و سپس به صورت تصادفي در دو گروه آزمايشي و يك گروه كنترل جايگزين شدند. ابزارهاي پژوهش، شامل شاخص تاب‌آوري تحصيلي (ARI، ساموئلز، 2004)، پرسشنامه اشتياق تحصيلي (AEQ، فردريكز و همكاران، 2004) و مقياس اضطراب امتحان (TAS، ابوالقاسمي، 1375) بود. هر دو گروه آزمايش به‌مدت 10 جلسه 90 دقيقه‌اي بسته‌ آموزشي مهارت هاي مثبت‌انديشي و بسته آموزش مديريت استرس مبتني بر رويكرد شناختي-رفتاري دريافت كردند. داده‌ها با روش واريانس با اندازه‌گيري مكرر و آزمون تعقيبي بونفروني تحليل شد. نتايج نشان داد كه آموزش گروهي مهارت‌هاي مثبت‌انديشي و مديريت استرس مبتني بر رويكرد شناختي-رفتاري بر تاب‌آوري و اشتياق تحصيلي (0.001 ‌P) معني‌دار بود. تأثير هر دو روش تا مرحله پيگيري دوماهه حفظ شد. همچنين آموزش گروهي مهارت‌هاي مثبت‌انديشي در مقايسه با آموزش مديريت استرس مبتني بر رويكرد شناختي-رفتاري بر تاب‌آوري و اشتياق تحصيلي داراي اثربخشي بيشتري است (0.001 ‌P). نتايج پژوهش بيانگر اولويت استفاده از آموزش گروهي مهارت‌هاي مثبت‌انديشي در مقايسه با آموزش مديريت استرس مبتني بر رويكرد شناختي-رفتاري براي بهبود تاب‌آوري و اشتياق تحصيلي توسط درمانگران بود.