مقايسه اثربخشي طرح‌واره‌درماني و درمان هيجان‌مدار بر كيفيت روابط زناشويي در زنان آسيب‌ديده از خيانت همسر

هدف پژوهش حاضر مقايسه اثربخشي طرح‌واره‌درماني و درمان هيجان‌مدار بر كيفيت روابط زناشويي در زنان آسيب‌ديده از خيانت همسر بود. روش پژوهش حاضر نيمه‌آزمايشي با طرح پيش‌آزمون-پس‌آزمون و گروه كنترل با دوره پيگيري سه‌ماهه بود جامعه آماري پژوهش حاضر متشكل از تمامي زنان آسيب‌ديده از خيانت همسر مراجعه‌كننده به كلينيك‌هاي روانشناسي منطقه 1 شهر تهران در شش‌ماهه اول سال 1402 بود كه تعداد 45 نفر به شيوه هدفمند انتخاب و با گمارش تصادفي در دو گروه آزمايش و يك گروه گواه قرار گرفتند. ابزار اين پژوهش پرسشنامه كيفيت روابط زناشويي باسبي و همكاران (1995، RDAS) بود. مداخله هيجان‌محور بسته آموزشي جانسون (2004) و پروتكل طرح‌واره‌محور يانگ و همكاران (۲۰۰۳) در 9 جلسه 120 دقيقه‌اي هفته‌اي دو بار به صورت گروهي براي گروه آزمايش اول و دوم اجرا شد. داده‌ها با بهره‌گيري از تحليل واريانس آميخته تجزيه‌وتحليل شدند. نتايج تحليل واريانس نشان داد بين گروه‌ها در پس‌آزمون و پيگيري كيفيت روابط زناشويي تفاوت معناداري وجود دارد (0.05 P)، و نتايج نشان داد بين ميزان اثربخشي طرح‌واره‌درماني و درمان هيجان‌مدار در بهبود كيفيت روابط زناشويي تفاوت معنادار وجود نداشت (0.05 P). مي‌توان اين‌گونه نتيجه گرفت كه طرح‌واره‌درماني و درمان هيجان‌مدار دو روش مؤثر بر پذيرش همسر زوجين داراي اختلاف زناشويي هستند.