زن، معنويت، صلح جهاني

خداوند در آغاز خلقت اسماء (بقره:31) را به «انسان» آموخت تا جانشين خدا بر روي زمين (بقره:30) باشد، بنابراين جانشيني خدا بر روي زمين نقشي مشترك براي نوع انسان اعم از زن و مرد است. همچنين با مشاركت پدر و مادر اوليه جامعه بشري، نهاد خانواده ايجاد شد تا نقطه آغازي بر مشاركت زنان و مردان در ساختن و اداره نهاد جامعه باشد. از اين رو حيات اجتماعي همواره نيازمند حضور تعيين كننده زنان در كنار مردان است در حاليكه نظريه‌پردازان حيات مدني زنان را به بهانه عواطف مادرانه‌شان موجوداتي غيرعقلاني معرفي كردند و به حوزه خصوصي راندند؛ اين امر تمدني خشن را شكل داد كه از فقدان عواطف مادرانه رنج مي‌برد؛ تمدني كه از آفت دوگانه سازي سوژة عقلاني مردانه در مقابل ابژة غيرعقلاني زنانه رنج مي‌برد.در اين جستار با تمركز وجودشناسانه بر قصه حضرت مريم و ملكه سبا در قرآن كريم، ايده معنويت‌زا و صلح‌گستر ‌مشاركت عقلانيت تمدن ساز زنانه با عقلانيت تمدن‌ساز مردانه ارائه مي‌شود تا زمينه‌ مناسبي براي فرآيند سازي عقلانيت تمدن ساز زنانه، در اداره جوامع بشري صورت گيرد؛ عقلانيتي كه ويژگي‌هايش عبارتند از: حيات‌آفريني، رشددهي، حفاظت، مراقبت، امنيت‌زايي، معنويت‌افزايي و صلح‌گستري.