خوانش ترجمه سوره بقره و آل عمران (بر اساس نظريه زيباشناسانه آيزر)

نظريه دريافت يكي از رويكردهاي انتقادي معاصر است كه داراي شاخه ها يي مي باشد؛ يكي از اين شاخه ها نظريه زيباشناسانه دريافت ولفگانگ آيزر است. با توجه به اينكه اساس اين نظريه دريافت خواننده از متن است و به مترجم به مثابه يك خواننده نگاه مي كند پس در پي آن است كه دريابد مترجم به عنوان يكي از خوانندگان چگونه و با چه روش هايي خلأها و شكاف هاي يك متن را بر اساس دريافت خود پر مي كند. پژوهش حاضر با تكيه بر روش توصيفي _تحليلي از نوع انتقادي و در پرتو نظريه ولفگانگ آيزر، ترجمه هاي الهي قمشه‌اي، مكارم شيرازي و مشكيني از سوره بقره و آل عمران را به ‌عنوان يك متن ادبي برگزيده و پس از بررسي انواع شكاف هاي متن اصلي اين دو سوره، چگونگي انعكاس آن در ترجمه فارسي را مورد بررسي قرار داده است. تحليل ها نشان مي دهد كه بخش مجازي زبان (استعاره، كنايه، مجاز مرسل، تشبيه) نامشخص ترين بخش سوره هاست و در اين ميان استعاره بيشترين حجم شكاف زباني را به خود اختصاص داده است. مترجمان براي پر كردن اين فضاهاي خالي از دو روش حذف و برجسته سازي بهره برده اند كه از ميان آنها، الهي قمشه اي با ترجمه آزاد از اين دو سوره شريفه بيش از ديگران از روش برجسته سازي براي بازخواني فضاهاي خالي استفاده كرده است