درآمدي بر پارادايم انتقادي در مديريت آموزشي

مديريت آموزشي همانند ساير حوزه ‏هاي دانشگاهي به لحاظ مباني هستي‏ شناسي، معرفت‏ شناسي و روش‌شناسي متأثر از سير تحول پارادايم‏ هاي كلان علمي است. اولين مطالعات مديريت آموزشي بر پايه انديشه‏هاي مكتب تحصل‏گرايي (اثبات‏گرايي) در اوايل قرن بيستم شكل گرفت و به دنبال آن پارادايم‏هاي تفسيري، انتقادي و پست‏مدرن به پژوهش ‏هاي اين حوزه راه يافتند. در هر يك از پارادايم ‏هاي مذكور، پژوهشگران مديريت آموزشي به پژوهش و توليد متون علمي‏ مبادرت ورزيده-اند. مقاله حاضر با هدف ترويج و كاربست مفاهيم مستخرج از پارادايم انتقادي در حوزه مديريت آموزشي تنظيم شده‏ و شامل دو بخش است. در بخش نخست، پيشينه و سير تحول رويكردهاي نظري مديريت آموزشي ذكرشده و در انتها به پارادايم انتقادي در حوزه مديريت آموزشي اشاره شده است. بخش دوم مقاله به معرفي كتاب «رويكردهاي نوين به مديريت آموزشي؛ الگوها و نويدها»-كه توسط ويليام فاستر در سال 1986 نگارش شده و دكتر علي علاقه ‏بند در سال 1402 آن را ترجمه كرده، اختصاص يافته است. مقاله با طرح برخي از كاربست ‏هاي پارادايم انتقادي در حوزه مديريت آموزشي خاتمه مي ‏يابد.