بحران اوكراين و تغيير در قطبش نظام بين ‌الملل؛ پيامدها بر مشاركت راهبردي ايران و روسيه

بحران اوكراين كه با تهاجم نظامي روسيه آغاز شد، به ‌لحاظ ساختاري بر نظام بين‌الملل نيز اثرگذار بوده است. اين بحران، در سطح و ماهيت، الگوهاي دوستي و دشمني را در سطح نظام بين‌الملل تغيير داده است. همچنين، بر نوع تعاملات ميان بازيگران و اتحادها نيز اثرگذار است. اين بحران از دو منظر ساختاري بررسي شده است. نخست، تسريع روند تغيير قطبش نظام بين‌الملل از ساختاري تك‌قطبي به ساختاري چندقطبي؛ دوم، افزايش قطبش با افزايش شاخص گسست در روابط ميان بازيگران و نيز اتحادها در سطح نظام بين‌الملل. بر اين اساس، اين بحران در سطح ساختاري بر روابط ميان بازيگران مختلف، به‌ويژه روسيه و آمريكا، اثرگذار است. در اين چارچوب، در مقاله‌ حاضر پاسخ به اين سؤال دنبال شده است: «بحران اوكراين با تغيير در قطبش روابط بين‌الملل چگونه بر مشاركت راهبردي ايران و روسيه تأثيرگذار بوده است؟» فرضيه‌اي كه در پاسخ به اين سؤال مطرح مي‌شود آن است كه اين بحران به‌واسطه‌ افزايش قطبش و تسريع روند تغيير آن، با افزايش عدم‌قطعيت محيطي و تقويت انطباق راهبردي مبتني ‌بر اصل سيستمي بين ايران و روسيه، به تقويت روند توسعه‌ مشاركت فراگير راهبردي بين دو كشور منجر شده است. در اين پژوهش، به راهبرد قياسي، مبتني‌بر آراي كنت والتز در واقعگرايي ساختاري، توجه شده است.