نقش نظام حكمراني آموزش عالي در ارتقاء هويت ملي ايران

هويت ملي ازجمله عرصه هايي است كه هر حكومتي‌ مي تواند با اتخاذ سياست‌ها و خطي مشي هاي راهبردي به مديريت مناسب اين حوزه بپردازد و بدين وسيله، گرايش اعضاي جامعه‌ دانشجو و دانشور جامعه علمي و دانشگاهي را نسبت به آن از مسير آگاهي و دانش، تقويت نمايد؛ چراكه اين موضوع هويت ملي از جهات متفاوت براي جامعه مهم است؛نكته اولي اين است كه مي‌تواند موجبات تحكيم همبستگي و انسجام در كشور را فراهم كند.دوم اينكه پرداختن به هويت ملي معطوف به چالش ها، مستلزم در نظر داشتن تغييرات و تحولاتي است كه ضرورت دانش و آگاهي را طلب مي كند.در اين ميان، يكي از ابزارها و سازوكارهاي حكومت‌ براي تكوين و تقويت هويت ملي،از مجراي آگاهي، نهاد آموزش عالي است. سيستم آموزشي دانشگاهي در كانال و مسير آموزش مي تواند به انتقال مفاهيم و فهم مناسب چالش ها و مسائل هويت ملي در شرايط در حال تغيير و لزوم اتخاذ راهبرد علمي مطلوب در قبال آن بپردازد.تا بالتبع آن، زمينه‌هاي تقويت حس تعلق افراد به هويت ملي خود از طريق علم و دانايي فراهم شود كه در نهايت آن منجر به تحكيم همبستگي و انسجام اجتماعي مي‌شود. باتوجه ‌‌به اهميت‌‌اين موضوع و شكل گيري چالش هاي پيچيده اي كه در ارتباط با هويت ملي شكل گرفته ضرورت استفاده از اين ظرفيت بيش از پيش حس مي شود. دولت جمهوري اسلامي ايران نيز درحال‌حاضر ناگزير از بهره‌گيري مطلوب‌تر از‌ آموزش عالي، به‌منظور تربيت دانشجويان درجهت تقويت گرايش آنان به هويت ملي‌ خود است.اين مسئله باتوجه ‌به جوان‌بودن بخش عمده‌اي از جمعيت ايران و قرارداشتن در عصر جهاني‌شدن و نقش اين پديده در تضعيف گرايش بسياري از دانشجويان ايراني نسبت به هويت ملي خود، ضرورت پرداخت بيشتري يافته است. روش مقاله، توصيفي تحليلي است و يافته‌ها، حكايت از تغيير در برخي جهت گيري‌ها معطوف به وضعيت هاي چالشي جديد است.