نظريه پليس هوشمند جمهوري اسلامي ايران با تأكيد بر بعد فناوري

زمينه و هدف: يكي از مفاهيم جديد براي ايجاد تحول در سازمان ها، هوشمندي سازي است و به همين منظور شكل گيري پليس هوشمند توجه بسيار زيادي را در كمتر از يك دهه اخير در برنامه‌ريزي‌هاي كلان نهاد انتظامي كشور و حتي در سطح ملي به خود جلب كرده است. داشتن تصويري روشن و كلان از هوشمندي پليس (نظريه پردازي شده) در قالب يك الگوي مفهومي، در جهت افزايش درك مشترك و مفاهمه حول پليس هوشمند، بسيار مهم و موثر است.روش: نوشته حاضر به لحاظ هدف، توسعه اي و به لحاظ ماهيت و گردآوري داده ها، از نوع كيفي و توصيفي بوده و داراي دو جامعه آماري اسنادي و خبرگي است. ابزار گردآوري داده ها، پرسشنامه نيمه ساختاريافته است كه با جامعه آماري شامل مديران عالي پليس و ساير نيروهاي مسلح، خبرگان سازماني و نخبگان علمي آشنا به موضوع از مركز ملي فضاي مجازي، اساتيد دانشگاهي و سازمان هاي مرتبط به تعداد 20 نفر به صورت تمام شمار و به شرط اشباع نظري بوده است. نتايج در پانل گروهي ارائه و با تشكيل گروه كانوني، اعتبار سنجي شده است.يافته ها: مطابق با خاستگاه‌هاي نظري و تجربي فناوري، پليس هوشمند، ابعاد، مؤلفه‌ها و لايه هاي مهم و كليدي، عوامل هوشمندي فناوري پايه، عمليات انتظامي هوشمند مشخص شد.نتايج: براساس نتايج اين پژوهش، هوشمندي فناوري پايه پليس، شامل زيرساخت هاي فناوري اطلاعات و ارتباطات، مولد و هسته توليد هوش است كه در چارچوب يك فرآيند، با عنوان «عمليات و خدمات انتظامي هوشمند» هوش عملياتي و خدماتي را در ابعاد دروني (فرماندهي و مديريت، نظام ها و فرآيندها، سرمايه هاي انساني، حقوقي، پايش و صيانت، آموزش، فناوري و مانند آن) و ابعاد بيروني پليس (انتظامي، سايبري، اطلاعاتي، امنيتي، اجتماعي، مرزي و مانند آن) وارد مي كند.