تأثير مداخله مبتني بر الگوي مراقبت مشاركتي بر وضعيت خستگي بيماران مبتلا به تالاسمي ماژور

زمينه و هدف: تالاسمي ماژور يك بيماري خوني ژنتيكي مزمن است. اين بيماري باعث خستگي در افراد مي‌شود و بر جنبه‌هاي مختلف زندگي اين افراد تأثيرگذار است، لذا هدف از اين مطالعه تعيين و تأثير مداخله مبتني بر الگوي مراقبت مشاركتي بر وضعيت خستگي بيماران مبتلا به تالاسمي ماژور بود.روش بررسي: اين يك مطالعه كارآزمايي باليني شاهددار تصادفي شده و يك ‌سو‌كور بوده كه در سال1398 بر روي 90 نفر از بيماران مبتلا به تالاسمي ماژور مراجعه كننده به بخش تالاسمي بيمارستان شهيد بهشتي ياسوج انجام گرفته است. نمونه‌گيري به صورت تصادفي ساده بوده و بيماران به دو گروه 45 نفره مداخله و كنترل تقسيم شدند، ابتدا آزمون تعيين نمره وضعيت خستگي از دو گروه اخذ شد، ابزار جمع‌آوري داده‌ها شامل  اطلاعات جمعت شناختي و پرسشنامه سنجش چند بعدي خستگي مولتي دايمنشنال فتيگواينمنتري (MFI ) بوده و سپس براي گروه مداخله آموزش مبتني بر الگوي مراقبت مشاركتي طي 8 جلسه 90 دقيقه‌اي برگزار شد. داده‌هاي جمع‌آوري شده با استفاده  از آزمون‌هاي آماري كاي دو، تي مستقل، تي زوجي تجزيه و تحليل شدند.يافته‌ها: نتايج نشان داد ميانگين سني كلي بيماران  6.73 ± 22.2 سال است و از نظر جمعيت شناختي بين گروه‌ها تفاوت معني‌داري مشاهده نشد. ميانگين نمره وضعيت خستگي بين دو گروه مداخله و كنترل پس از مداخله نسبت به قبل از مداخله تغييرمعني‌داري نداشته است، هم‌چنين بعد از مداخله در نمره ابعاد خستگي تفاوت معني‌داري بين دو گروه آزمون و كنترل مشاهده نشد(0.05 p).نتيجه‌گيري: نتايج مطالعه حاضر نشان داد كه پس از اتمام مداخلات پژوهشي در گروه آزمون و كنترل، تغييرات ميانگين نمره كلي وضعيت خستگي بيماران مبتلا به تالاسمي ماژور، از نظر آماري معني دار نيست. بر اين اساس، الگوي مراقبت مشاركتي باعث بهبود وضعيت خستگي بيماران مبتلا به تالاسمي ماژور نگرديد.