تبيين تجربه تنهايي از ديدگاه زنان سالمند مجرد در شهر تهران

اهداف هرچند احساس تنهايي در هر گروه سني ممكن است بروز كند، اما بروز آن در سالمندان بيشتر است. مطالعه كيفي حاضر با هدف تبيين تجربه تنهايي از ديدگاه زنان سالمند مجرد در شهر تهران انجام شد. مواد و روش ها تحقيق كيفي حاضر در سال 1399-‌1400 انجام شد. نمونه‌گيري با استفاده از روش گلوله برفي از 5 منطقه در شمال، مركز، غرب، جنوب و شرق تهران انجام شد. در اين پژوهش، 23 نفر از زنان سالمند 60 تا 70 ساله داراي تجرد قطعي كه تا‌كنون ازدواج نكرده و حداقل به مدت 1 سال به‌صورت تنها زندگي مي‌كردند، وارد مطالعه شدند. داده‌هاي اين مطالعه توسط مصاحبه‌هاي عميق انفرادي و نيمه‌ساختار‌يافته جمع‌آوري و به روش تحليل محتوايي (از نوع قراردادي) تحليل شدند. تجزيه‌و‌تحليل داده‌ها پس از هر مصاحبه شروع شد و معيار توقف نمونه گيري، اشباع اطلاعاتي و عدم ظهور كدهاي جديد بود.يافته ها در كل، 23 مصاحبه انجام شد. ميانگين سن سالمندان شركت‌كننده در مطالعه 62/1 سال بود. دامنه سني اين افراد بين 60 تا 70 سال بود. پس از آناليز و كدبندي اطلاعات، در‌نهايت، مقابله با تنهايي با 2 زير‌طبقه (شامل روش‌هاي سازگارانه و روش‌هاي ناسازگارانه مقابله با تنهايي)، پيامدهاي تنها زندگي كردن با 2 زيرطبقه (شامل مزاياي درك‌شده و معايب درك‌شده) و ميانجيگرهاي مؤثر بر تطابق با تنهايي با 3 زير‌طبقه (شامل عوامل اجتماعي، شرايط فيزيولوژيك فرد و وضعيت اجتماعي‌اقتصادي)، به‌‎عنوان ديگر تجارب شركت‌كنندگان ظهور يافتند. نتيجه گيري شناسايي تجارب زيسته زنان سالمندي كه تنها زندگي مي‌كنند مي‌تواند به روشن‌سازي بهتر نيازهاي اين گروه از سالمندان و انجام برنامه‌ريزي‌هاي لازم جهت پرداختن به دغدغه‌ها و مشكلات آن‌ها كمك شاياني كند.