پيش بيني فرسودگي شغلي پرستاران بخش كرونا براساس استرس ادراك شده با ميانجي گري تيپ شخصيتي

هدف پژوهش حاضر بررسي مدل پيش بيني فرسودگي شغلي پرستاران بخش كرونا براساس استرس ادراك شده با ميانجي گري تيپ شخصيتي در پرستاران مشغول به خدمت در بخش هاي درماني بيماران مبتلا به كوويد 19 بود. روش: روش پژوهش توصيفي و از نوع مدل يابي معادلات ساختاري بود. جامعه آماري اين پژوهش كليه پرستاران مشغول به كار در بيمارستان هاي امام خميني، سينا، شهداي يافت آباد و آتيه شهر تهران در سال 1399 بودند كه از بين آنها 200 پرستار به صورت دردسترس انتخاب شده و پرسشنامه ها را به صورت اينترنتي تكميل كردند. ابزار پژوهش شامل مقياس فرسودگي شغلي مسلش(1981)، پرسشنامه استرس ادراك شده كوهن و همكاران(1983) و مقياس تيپ شخصيتي D دﻧﻮﻟﺖ  (2000) بودند. يافته ها: نتايج تحليل داده ها نشان داد شاخص هاي برازش مدل يش بيني در وضعيت مطلوبي قرار دارد. استرس ادراك شده بر فرسودگي شغلي اثر مستقيم و غيرمستقيم معني داري دارد(p 0.05). بدين معنا كه  با افزايش استرس ادراك شده، سطح فرسودگي شغلي افزايش مي يابد.. تيپ شخصيتي D (عواطف منفي و بازداري اجتماعي) از يك سو تحت تأثير  سطح استرس ادراك شده قرار مي گيرد و از سوي ديگر بر فرسودگي شغلي پرستاران مشغول به خدمت در بخش هاي درماني بيماران مبتلا به كوويد 19 دارد تأثير مي گذارد.. نتيجه گيري: بنابراين بكارگيري راهكارهاي كاهش استرس ادراك شده، مي‌تواند با ارتقاء بهداشت رواني پرستاران، به كاهش فرسودگي شغلي پرستاران منجر شود.