تأثير درمان تعاملي والد-كودك هيجان‏ محور بر بهبود كاركردهاي اجرايي كودكان مبتلا به افسردگي

پژوهش حاضر با هدف تعيين اثر بخشي درمان تعاملي والد-كودك هيجان ‏محور بر بهبود كاركردهاي اجرايي كودكان مبتلا به افسردگي انجام شد. اين پژوهش از نوع پژوهش نيمه‏آزمايشي با طرح پيش‏آزمون و پس‏آزمون با گروه آزمايش و گواه بود. جامعه آماري شامل كودكان پسر مبتلا به اختلال افسردگي با دامنه سني 5.5 الي 4 سال مراجعه‏كننده به مركز مشاوره «شناخت نو» شهر اصفهان در سال 1399 جامعه آماري پژوهش را تشكيل دادند. با روش نمونه‏گيري هدفمند تعداد 30 نفر از كودكان و والدين آن‏ها انتخاب و به شيوه تصادفي ساده در دو گروه مساوي 15 نفري جايگزين شدند. براي گردآوري اطلاعات از چك‏ ليست احساسات كودكان پيش‏دبستاني (لوبي و همكاران، 2004) و مقياس سنجش رفتاري كاركرد اجرايي- نسخه پيش‌دبستان استفاده شد. درمان تعاملي والد-كودك هيجان‏محور طي 14 جلسه 1 ساعته به‏صورت هفتگي براي آزمودني‏هاي گروه آزمايش اجرا شد اما گروه گواه برنامه درماني را دريافت نكرد و در ليست انتظار قرار گرفتند. نتايج تحليل كوواريانس نشان داد كه درمان تعاملي والد-كودك هيجان‏محور بر بهبود كاركردهاي اجرايي با ضريب اتاي 0.81 تأثير معناداري داشته است، همچنين اين درمان بر مؤلفه‏هاي كاركردهاي اجرايي شامل ميزان تغيير، بازداري، برنامه‏ريزي، مهار هيجاني و حافظه فعال مؤثر بوده است. بنابراين مي توان درمان تعاملي والد- كودك را به عنوان يك راهبرد درماني براي والدين، جهت بهبود كاركردهاي اجرايي به كار برد.