تدوين مدل ساختاري فرسودگي شغلي بر اساس تكنو استرس، با توجه به نقش ميانجي ويژگي‌‏هاي روان‌‏شناختي (تعهدسازماني و حمايت اجتماعي ادراك شده) بر معلمان در زمان تدريس‌‏هاي مجازي دوران شيوع كوويد19

مقدمه و هدف: فرسودگي شغلي معلمان ناشي از تكنواسترس يا استرس تكنولوژي در زمان تدريس‌‏هاي مجازي دوران شيوع كوويد ۱۹ از جمله آسيب‌‏هاي نوين جامعه جهاني به حساب مي‌‏آيد. هدف از پژوهش حاضر تدوين مدل ساختاري فرسودگي شغلي بر اساس تكنواسترس با نقش واسطه‌‏اي ويژگي‌‏هاي روانشناختي تعهد سازماني و حمايت اجتماعي ادراك شده بود. روش تحقيق: جامعه‌‏ي آماري شامل معلمان مقطع ابتدايي شهرستان فريدونشهر بودند كه در دوران شيوع كرونا به صورت آنلاين تدريس داشتند؛ كه از بين آن‌ها ۸۴ نفر با شيوه‌‏ي نمونه‌‏گيري در دسترس به عنوان نمونه آماري انتخاب شدند. براي گردآوري اطلاعات از پرسشنامه‌‏ي استاندارد فرسودگي شغلي مسلش(1981)، پرسشنامه‌‏ي تكنواسترس طرفدار و همكاران (2008)، پرسشنامه‌‏ي حمايت اجتماعي ادراك شده زمن و همكاران (1998) و پرسشنامه‌‏ي تعهد سازماني آلن و ماير(1990) استفاده شد. جهت تجزيه و تحليل داده‌‏ها از نرم‌‏افزارهاي 23AMOS و 23SPSS بهره گرفته شد. يافته‌ها: نتايج نشان داد كه تكنواسترس به‌طور مستقيم نقش معنادار در پيش‌بيني فرسودگي شغلي دارد، وليكن تكنواسترس سهم معناداري در پيش‌بيني فرسودگي شغلي با ميانجي‌گري حمايت اجتماعي ادراك شده و تعهد سازماني ندارد. همچنين نتايج نشان داد كه جنسيت افراد، سابقه تدريس افراد بر فرسودگي شغلي آن‌ها به طور معني‌‏دار تأثير ندارد. از سوي ديگر، مشخص گرديد كه تفاوت معناداري بين ميانگين فرسودگي شغلي در افراد با سنين مختلف وجود داشته است. بنابراين سن افراد بر فرسودگي شغلي آن‌ها به طور معني‌‏دار تأثير دارد.