نقش محوري تجربه زيسته مهندسان در نوآوري و ارتقاي كيفيت آموزشي

در حال حاضر، نظام آموزشي مهندسي در ايران، عمدتاً بر مهارت‌هاي سخت و سنتي تمركز دارد و فاقد برنامه‌اي مدون براي آموزش مهارت‌هاي نرم به مهندسان است. ارتقاي كيفيت دوره‌هاي كارشناسي مستلزم تلفيق آموزش با دانش تجربي كسب‌شده در بستر جامعه، دستگاه‌هاي اجرايي و بنگاه‌هاي اقتصادي است. اين امر مي‌تواند نوآوري آموزشي و پيشرفت شغلي آينده مهندسان را به طور چشمگيري ارتقا دهد. استفاده از تجارب حرفه‌اي مهندسان در ساختار دروس دانشگاهي يا فعاليت‌هاي فوق‌برنامه، يكي از اقدامات مؤثر براي ارتقاي كيفيت آموزش مهندسي به شمار مي‌رود. اين تجارب مي‌توانند به عنوان پلي ارتباطي بين دانشگاه و صنعت عمل كرده و دانشجويان را با چالش‌ها و فرصت‌هاي واقعي حرفه‌اي آشنا سازند. در اين پژوهش، به بررسي و تحليل اين ايده در چندين ورودي مختلف دوره كارشناسي دانشگاه تهران پرداخته شده است. به منظور ارزيابي تأثيرگذاري تجارب حرفه‌اي مهندسان موفق بر آموزش دانشجويان كارشناسي، يك نظرسنجي تخصصي و اصولي طراحي و با معيارهاي روان‌شناسي مورد ارزيابي قرار گرفت. بازخورد دقيق دانشجويان جمع‌آوري و نتايج حاصل از آن تحليل شد. در نهايت، بر اساس يافته‌هاي اين تحقيق، پيشنهاداتي براي بهبود كيفيت آموزش مهندسي ارائه شده است. اجراي جدي و مستمر اين اقدامات مي‌تواند نقش مهمي در توسعه و ارتقاي نظام آموزشي مهندسي كشور ايفا كند و دانشجويان را به نحو مطلوب براي حضور در محيط حرفه‌اي آماده سازد.