نقش ميانجي تاب‌آوري و خودكارآمدي در رابطه‌ بين راهبردهاي تنظيم شناختي هيجان با پريشاني روان‏شناختي در زنان مبتلا به سرطان پستان

هدف از پژوهش حاضر بررسي نقش ميانجي تاب آوري و خودكارآمدي در رابطه‌ بين راهبردهاي تنظيم شناختي هيجان با پريشاني روان‏ شناختي در زنان مبتلا به سرطان پستان بود. مطالعه حاضر توصيفي از نوع همبستگي بود. جامعه‌ آماري كليه زنان مبتلا به سرطان پستان با پرونده فعال در بخش انكولوژي بيمارستان امام خميني (ره) و امام حسين (ع) شهر تهران در سال 1402 بودند. روش نمونه گيري در دسترس و حجم نمونه 250 نفر بود. ابزار گردآوري داده هاي پژوهش شامل مقياس افسردگي، اضطراب و استرس لوي باند و لوي باند، پرسشنامه‌ تنظيم شناختي هيجان گرانفسكي و همكاران، مقياس تاب آوري كانر و ديويدسون و مقياس خودكارآمدي عمومي شرر و همكاران بود. داده ها با استفاده از ماتريس همبستگي و مدل يابي معادلات ساختاري مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. يافته ها نشان داد كه راهبردهاي تنظيم شناختي هيجان به طور مستقيم با پريشاني روان‏شناختي رابطه‌ معنادار دارد. همين طور راهبردهاي تنظيم شناختي هيجان به طور غيرمستقيم و از طريق سهم ميانجي تاب آوري و خودكارآمدي با پريشاني روان‏شناختي رابطه معنادار داشت. به نظر مي رسد كه تنظيم شناختي هيجان به طورمستقيم و غيرمستقيم با ميانجيگري نقش تاب آوري و خودكارآمدي، پريشاني روان‏ شناختي را پيش بيني مي‌كند. اين مطالعه ضرورت افزايش مهارت هاي تنظيم هيجان، تاب آوري و خودكارآمدي را براي زنان مبتلا به سرطان پستان نشان داد.