بررسي اثربخشي درمان شناختي رفتاري برمهارت‌هاي مثبت‌انديشي و تعارضات بين فردي در فرزندان طلاق

اين پژوهش باهدف بررسي اثربخشي درمان شناختي رفتاري بر مهارت‌هاي مثبت‌انديشي و تعارضات بين‌فردي فرزندان طلاق انجام شده است. طرح پژوهش از نوع نيمه‌آزمايشي بود. جامعه‌ آماري پژوهش شامل فرزندان طلاق در مؤسسه خيريه‌ دارالاكرام قم بود. نمونه‌ آماري اين پژوهش از 30 نفر تشكيل شده بود كه به‌روش هدفمند انتخاب و سپس به‌صورت تصادفي در دو گروه آزمايش و كنترل گمارده شده‌ بودند. جهت جمع‌آوري داده‌هاي اين پژوهش از پرسشنامه هاي مثبت‌انديشي اينگرام و ويسنيكي و همچنين پرسشنامه‌ تعارض بين‌فردي جن استفاده شد. سپس درمان طبق پروتكل درمان شناختي و رفتاري ارائه شده توسط بك، طي 8 جلسه‌ 90 دقيقه‌اي، براي گروه آزمايش ارائه شد و گروه كنترل مداخله‌اي دريافت نكردند. سپس از دو گروه پس‌آزمون گرفته شد. و بعد از جمع آوري اطلاعات آماري براي تحليل داده ها از روش تحليل كواريانس چند متغيري استفاده شد. نتايج آزمون تحليل كوواريانس چندمتغيري نشان داد كه درمان شناختي رفتاري بر مهارت‌هاي مثبت‌انديشي و تعارضات بين‌فردي در فرزندان طلاق، اثربخش بود. همچنين، با توجه به نتايج پيشنهاد مي‌گردد دوره‌هاي درمان شناختي رفتاري جهت كاهش تعارضات بين‌فردي فرزندان طلاق در مراكز مشاوره و مدارس توسط روان شناسان و مشاورين برگزار گردد.