تأثير ميكوريزا، ورمي‌كمپوست و پوترسين بر خصوصيات مورفوفيزيولوژيكي تريتيكاله (Triticosecale Wittmack) تحت تنش شوري

به منظور بررسي تأثير ميكوريزا، ورمي كمپوست و پوترسين بر خصوصيات مورفوفيزيولوژيكي تريتيكاله تحت تنش شوري، آزمايشي به صورت فاكتوريل در قالب طرح پايه بلوك كاملاً تصادفي در سه تكرار در گلخانه تحقيقاتي دانشكده كشاورزي و منابع طبيعي دانشگاه محقق اردبيلي در سال 1400-1399 اجرا شد. فاكتورهاي آزمايشي شامل شوري در سه سطح (عدم اعمال شوري به عنوان شاهد، شوري 60 و 120 ميلي مولار با نمك كلريد سديم)، كودهاي زيستي در چهار سطح (عدم كاربرد كودهاي زيستي به عنوان شاهد، كاربرد ورمي كمپوست، ميكوريزا، كاربرد توأم ورمي كمپوست و ميكوريزا) و محلول پاشي پوترسين در سه سطح (محلول پاشي با آب به عنوان شاهد، محلول پاشي 0.4 و 0.8 ميلي مولار پوترسين) بودند. نتايج نشان داد كمترين ميزان هدايت الكتريكي و فلورسانس حداقل برگ در كاربرد ميكوريزا با ورمي كمپوست و محلول پاشي 0.8 ميلي مولار پوترسين در شرايط عدم اعمال شوري مشاهده شد. همچنين اين تركيب تيماري شاخص كلروفيل (40.75 درصد)، محتواي نسبي آب (37.7 درصد)، هدايت روزنه اي (43.85 درصد)، فلورسانس متغير (120.21 درصد)، فلورسانس حداكثر (45.46 درصد) و عملكرد كوانتومي برگ (51.37 درصد) و عملكرد دانه (38.7 درصد) را نسبت به عدم كاربرد كودهاي زيستي و پوترسين در بالاترين سطح شوري (120 ميلي مولار) افزايش داد. بر اساس نتايج كاربرد كودهاي زيستي (ميكوريزا و ورمي كمپوست) و پوترسين، مي تواند عملكرد دانه تريتيكاله را تحت شرايط شوري به واسطه بهبود شاخص هاي فلورسانس كلروفيل و ساير صفات فيزيولوژيك افزايش دهد.