اثربخشي موسيقي درماني بر كاركردهاي اجرايي دانش آموزان دختر پرخاشگر مقطع ابتدايي

هدف از پژوهش حاضر بررسي اثربخشي موسيقي درماني بر كاركردهاي اجرايي دانش آموزان دختر پرخاشگر بود. روش پژوهش نيمه ‌آزمايشي، با طرح پيش آزمون و پس ‌آزمون و گروه كنترل بود. 30 دانش آموز پرخاشگر از ميان دانش آموزان دختر مقطع ابتدايي ناحيه 4 شهر كرج در سال تحصيلي1400- 1399 به شيوه تصادفي خوشه ‌اي انتخاب و به تصادف در گروه آزمايش و گروه كنترل جايگزين شدند. ابزارهاي پژوهش پرسشنامه هاي پرخاشگري كودكان دبستاني شهيم (1385)، آزمون ويسكانسين گرانت و برگ (1948)، آزمون عملكرد مداوم رازولد(1956) و آزمون استروپ (1935) بودند. گروه آزمايش در هشت جلسه تحت درمان موسيقي درماني قرار گرفتند. داده ها با روش تحليل كوواريانس چندمتغيري تحليل شدند. يافته ها نشان دادند كه در گروه موسيقي ‌درماني به طور معناداري، انعطاف ‌پذيري شناختي نسبت به گروه كنترل افزايش يافته ‌است (p 0.001). در آزمون عملكرد پيوسته، اثربخشي معناداري بر بهبود توجه پايدار در گروه مورد آزمايش مشاهده شد(p 0.001)، زيرا تعداد خطاها در گروه آزمايش نسبت به گروه كنترل كاهش يافته است. در آزمون استروپ، اثربخشي معناداري بر بهبود بازداري در گروه مورد آزمايش مشاهده شد(p 0.001). بنابراين مي ‌توان نتيجه گرفت، موسيقي ‌درماني بر بهبود كاركردهاي اجرايي (انعطاف پذيري شناختي، توجه پايدار و بازداري) دانش آموزان دختر پرخاشگر نقشي مؤثر دارد. بنابراين پيشنهاد مي ‌شود كه متخصصان اين حوزه از اين شيوۀ درمان براي كمك به دانش آموزان پرخاشگر در محيطهاي آموزشي و درماني بهره بگيرند. نتايج اين پژوهش مي تواند تلويحات آموزشي بسياري داشته باشد.