اثربخشي آموزش مثبت نگري بر خوديابي نوجوانان دختر دبيرستاني

پژوهش حاضر به منظور تعيين اثر بخشي آموزش مثبت ‌نگري بر خوديابي نوجوانان دختر دبيرستاني انجام شده است. روش پژوهش نيمه آزمايشي با طرح پيش‌آزمون، پس‌آزمون و پيگيري با گروه كنترل بود. جامعه آماري پژوهش شامل همه دانش‌ آموزان دختر دبيرستانهاي شهرستان ارزوئيه بودند. نمونه پژوهش 40 دانش آموز بودند كه به صورت نمونه ‌گيري در دسترس افراد انتخاب و به روش تصادفي در دو گروه كنترل و آزمايش جايگزين شدند(هر گروه 20 نفر). ابزار پژوهش مقياس خوديابي اكبري بلوطبنگان و رضايي (1393) بود. گروه آزمايش 9 جلسه 90 دقيقه‌اي (به مدت دو ماه) آموزش مثبت‌ نگري دريافت كرد و گروه كنترل مداخله‌اي دريافت نكرد. پيش از شــروع، پس از پايان برنامه آموزشي و دوماه پس از برنامه آموزشي هر دو گروه شركت ‌كننده در پژوهش، مقياس خوديابي اكبري بلوطبنگان و رضايي (1393) را تكميل كردند. داده‌ ها با روش تحليل كوواريانس مــورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. نتايج حاصل از تحليل كوواريانس چند متغيره و تك ‌متغيره در مرحله پس‌آزمون و پيگيري نشان داد كه آموزش مثبت‌ نگري بر خوديابي (خودآگاهي و پذيرش، تعهد و مجذوبيت، استعلا و پيشرفت و رشد شخصي) نوجوانان دختر مؤثر بوده و موجب افزايش اين ويژگيها شده است. بنابراين مي‌ توان آموزش رويكرد روانشناسي مثبت‌ نگر را براي افزايش خوديابي (خودآگاهي و پذيرش، تعهد و مجذوبيت، استعلا و پيشرفت و رشد شخصي) دانش‌ آموزان به ‌كار برد.